Dość już kreatywności podczas Mszy; w kościele mają obowiązywać cisza i modlitwa!
|
||||
 |
Modlitwa do Boga
O Boże mój, miłuję Cię nade wszystko dla Twej nieskończonej dobroci i żałuję z całego serca, że Ciebie, moje Dobro Najwyższe, tak wiele razy obraziłem. Udziel mi swej łaski, abym wytrwał w dobrym i nie powracał już do dawnych moich grzechów. Zmiłuj się nade mną, a także nad duszami cierpiącymi w czyśćcu, które miłują Cię z całego serca i ze wszystkich swoich sił. Wysłuchaj błagania, jakie zanoszę za nimi i udziel mi łaski, o którą proszę przez ich wstawiennictwo. Miej litość nade mną i nad biednymi duszami w czyśćcu. O Maryjo, Matko dusz w czyśćcu cierpiących, uproś im jak najszybsze uwolnienie z czyśćca i wieczny odpoczynek w niebie. Amen
MODLITWA DO ŚW. MICHAŁA ARCHANIOŁA
-
Święty Michale Archaniele! Broń nas w walce, a przeciw niegodziwości i zasadzkom złego ducha bądź naszą obroną. Oby go Bóg pogromić raczył, pokornie o to prosimy, a Ty, Wodzu niebieskich zastępów, szatana i inne złe duchy, które na zgubę dusz ludzkich po tym świecie krążą, mocą Bożą strąć do piekła. Amen.
Mistrzowski plan Zniszczenia Kościoła Katolickiego – realizowany na naszych oczach!
Mistrzowski plan Zniszczenia Kościoła Katolickiego Dr Jerome Daninques,
lekarz miejski w Nowym Jorku
Część I. Mistrzowski plan
Ktoś pozostawił wielką zapieczętowaną kopertę, „zapomnianą” w moim medycznym gabinecie. Przez 2 miesiące nikt się po nią nie zgłosił. Otworzyłem ją wreszcie, chcąc znaleźć wewnątrz, być może, adres jej właściciela. Znalazłem w środku z wielkim zdziwieniem coś, co nazwano „Mistrzowski plan zniszczenia Kościoła”. Nikt tego „dzieła” nie podpisał i nie było również żadnego adresu. Był tylko bardzo precyzyjny plan zniszczenia Kościoła Chrystusowego. Było tam powiedziane, że jest ponad 1300 masonów, którzy stali się katolickimi księżmi dla zniszczenia Kościoła Chrystusowego od środka. Nie wiem, czy jest to prawdą, ale co wiem -jest prawdą, że „Mistrzowski plan” jest niesłychanie bezczelny i gdyby się powiódł, mógłby wyrwać Kościół z jego fundamentów. Stosownie do „Mistrzowskiego planu” Kościół ma zostać „zdemolowany” w dwutysięcznym roku. Zdecydowałem się ten plan opublikować, ponieważ uważam, że to pomoże otworzyć oczy wielu księżom oraz dobrym chrześcijanom zanim będzie za późno.
Bądźcie czujni, przyjaciele. Ktoś pracuje bardzo przeciwko Kościołowi. Otwórzcie wasze oczy! Nie śpijcie, kiedy diabeł nie śpi!
„Mistrzowski plan” wydaje się całkiem bezbłędny. Składa się on z trzech części: pierwszej – zawierającej konkretny plan zniszczenia, drugiej – jak tego dokonać, krok po kroku, trzeciej – kto ma tego dokonać.
Sens „Mistrzowskiego planu” jest niesłychanie prosty. Polega on na zaszczepieniu miłości i adoracji (kultu) dla człowieka, a wyeliminowaniu miłości i kultu dla Boga. Kiedy miłość Boga przestanie istnieć, ludzie nie będą zdolni do miłości, za to będą oni nienawidzić. Tak, więc pierwsze przykazanie Boskie ma być zastąpione słowami: „Miłuj tylko bliźniego swego jak siebie samego”, odrzucając pierwszą część „Miłuj Boga ponad wszystko, całym swym sercem, całą swoją duszą oraz całym swym rozumem”. Ten plan jest bardzo atrakcyjny, ponieważ wszystko w nim jest oparte na miłości bliźniego. I tak w imię tej miłości dobrzy katolicy, księża i biskupi będą łatwo przekonywani do zakończenia swej miłości do Boga. W imię miłości nastąpi próba zaszczepienia nienawiści do sensu tej miłości, jaką jest Bóg. Czy jesteście świadomi teraz, drodzy przyjaciele, jak nieobliczalne skutki może przynieść ten plan? Czytaj dalej
Ameryka na równi pochyłej – prof.Grzegorz Kucharczyk
Laicyzacja nie musiała się dokonać w nieubłagany sposób. Nie jest to anonimowy proces, tylko dzieło konkretnych rządów i konkretnych większości parlamentarnych, konkretnych ludzi dokonujących zasadniczych wyborów. Podobnie rzecz wygląda w przypadku obecnej, krytycznej chyba, fazy rewolucjonizowania Ameryki.
Błyskawica, która uderzyła w kopułę bazyliki świętego Piotra tuż po obwieszczeniu przez Benedykta XVI woli opuszczenia Tronu Piotrowego, okazała się potężnym znakiem. Bo też symbolem naszej, chrześcijańskiej cywilizacji jest właśnie ta Bazylika, a nie na przykład budynki WTC w Nowym Jorku. Jak wieść o abdykacji Ojca Świętego spadła niczym grom z jasnego nieba, tak i ten piorun uderzający w kopułę nad Konfesją świętego Piotra podkreślał wagę (moim zdaniem rewolucyjną) papieskiej decyzji. Dzisiaj, po dwóch latach od tego wydarzenia możemy powiedzieć, że była to również zapowiedź kolejnych uderzeń w podstawy chrześcijańskiej cywilizacji.
Sąd Najwyższy – wehikuł rewolucji
Historia ostatnich miesięcy, a nawet tygodni, to zapis tych klęsk: wynik referendum w Irlandii na temat homoseksualnych pseudomałżeństw, ustawa o in vitro w Polsce, wreszcie ogłoszona 26 czerwca, podjęta większością jednego głosu decyzja Sądu Najwyższego USA zrównującego w sensie świeckiego prawa związki jednopłciowe z małżeństwami. Trudno nie zgodzić się z komentatorami, którzy przypisują temu ostatniemu wydarzeniu „kosmiczne znaczenie”.
Bo tak w istocie jest. Po 26 czerwca nic już nie będzie takie samo. Werdykt wydany przez amerykański Sąd Najwyższy wyznacza kolejny etap w rewolucyjnej działalności tego gremium. W „największej demokracji świata” to nie rzesze wyborców ostatecznie decydują o obliczu kulturowym – czyli najważniejszym – swojego kraju, ale pięć osób. Bo taką zwykłą większością (5:4) w minionych dziesięcioleciach ten sam sąd rewolucjonizował Amerykę – czy to w przypadku zgody na legalizację zabijania nienarodzonych czy odmawiając prawa do modlitwy (nawet w ciszy) na terenie szkół.
Patrick Buchanan, komentując na swoim blogu decyzję pięciu amerykańskich sędziów ws. legalizacji homoseksualnych nibymałżeństw, napisał: Mówi się nam, że Ameryka zmieniła się w takich sprawach jak aborcja i homoseksualizm. Ale chociaż myślenie może podlegać zmianie, prawa mogą się zmieniać i wyniki wyborów z pewnością zmieniły się, czy jednak prawda moralna zmienia się? Czyż Dziesięć Przykazań, chrześcijańska tradycja i Prawo Naturalne zdefiniowane przez Akwinatę były tylko dobre dla swoich czasów, ale nie dla naszych?
Nadchodzi ucisk
Dla nas – czytelników i autorów piszących na tym portalu – są to pytania retoryczne. Choć nie miejmy złudzeń, decyzja z 26 czerwca przyspieszy proces, który już trwa – dopisywanie do podstaw naszej upadającej chrześcijańskiej cywilizacji jeszcze jednego dogmatu, że małżeństwo jest związkiem mężczyzny i kobiety. W tych dniach bowiem widzimy, jak trafnie Gilbert K. Chesterton zdefiniował dogmat jako „prawdę oczywistą, która została zakwestionowana”.
Za głoszenie tego dogmatu wierzący chrześcijanie (katolicy, protestanci) już płacą. Przypominanie bowiem tej, zakwestionowanej teraz przez pięciu amerykańskich sędziów oczywistości już dzisiaj jest w wielu europejskich krajach określane jako „mowa nienawiści” i w związku z tym penalizowane. Podobnie jak na przykład sprzeciw katolickich agencji adopcyjnych wobec oddawania dzieci do adopcji parom homoseksualnym. Ogłoszona w imię „wolności i godności” decyzja większości sędziów Sądu Najwyższego USA zwiastuje nadejście kolejnej fali despotyzmu i pogardy.
Sędzia Samuel Alito, autor jednego z czterech głosów mniejszości do fatalnego orzeczenia, przewiduje taki właśnie przebieg wydarzeń, pisząc w swoim votum separatum: Dzisiejsza decyzja jest uzurpowaniem sobie konstytucyjnego prawa należnego obywatelom – czy utrzymać, czy zmienić tradycyjne pojmowanie małżeństwa. […] Będzie ona służyć do oczerniania Amerykanów, którzy nie chcą przystać do nowej ortodoksji. […] Jeśli zwykła większość sędziów może wymyślić nowe prawo, a następnie narzucić je reszcie kraju, jedynym realnym ograniczeniem stojącym na drodze przyszłym większościom [sędziowskim] w robieniu tego, co im się podoba, będzie ich własne poczucie tego, co ci, którzy mają polityczną władzę i wywierają kulturowy wpływ, zechcą tolerować.
Jeszcze lapidarniej określił to kolejny autor głosu mniejszości w składzie Sądu Najwyższego, Chief Justice (odpowiednik naszego Prezesa Sądu Najwyższego) John Roberts, który w swoim votum separatum podkreślił, że „zamknięcie debaty zmierza do zamknięcia umysłów”. Ten sam sędzia słusznie zauważył, że uderzającą rzeczą jest to, jak dużo w sposobie rozumowania większości orzekającej w równym stopniu można zastosować do podstawowego prawa do zawierania małżeństwa przez więcej niż dwie osoby. Jeśli ‘bowiem istnieje godność w związku między dwoma mężczyznami lub dwiema kobietami, którzy (które) chcą się pobrać i należy to do ich autonomii, by dokonać takiego wyboru’, dlaczegóż miałoby być mniej godności w związku trzech ludzi, którzy wykonując swoją autonomię, dokonują zasadniczego wyboru zawarcia związku małżeńskiego?.
Na co stać „pragmatyczną” prawicę?
Od lat zajmując się problemami laicyzacji w Europie (dziewiętnastowieczne Kulturkampfy), podkreślam, że laicyzacja nie musiała się dokonać w nieubłagany sposób, nie jest to anonimowy proces, tylko dzieło konkretnych rządów i konkretnych większości parlamentarnych, konkretnych ludzi dokonujących zasadniczych wyborów. Podobnie rzecz wygląda w przypadku obecnej, krytycznej chyba, fazy rewolucjonizowania Ameryki.
Pięciu sędziów – rewolucjonistów znamy z nazwiska: Ruth Bader Ginsburg, Stephen Breyer, Sonia Sotomayor, Elena Kagan oraz Anthony Kennedy. Czterech pierwszych mianowali lewicowi prezydenci, Bill Clinton i Barack Obama. Jednak głos decydujący oddał mianowany przez Ronalda Reagana ostatni z wymienionych sędziów.
Od czasu obalenia w 2013 roku przez Sąd Najwyższy tzw. Prawa o Obronie Małżeństwa (Demence of Marriage Act), Anthony Kennedy był wskazywany jako tzw. głos wahający się (swaying vote), który może przeważyć szalę w amerykańskim Sądzie Najwyższym nominalnie zdominowanym przez sędziów pochodzących z nominacji republikańskich prezydentów (takich jest w obecnym składzie Supreme Court pięciu) na korzyść radykalnej, rewolucyjnej w istocie rzeczy lewicy.
Cytowany wcześniej Patrick Buchanan czterdzieści lat temu opublikował książkę pod znamiennym tytułem Konserwatywne głosy, liberalne zwycięstwa, opisującą mechanizm rozchodzenia się w USA dwóch rzeczywistości: tradycyjnych (czyli normalnych) przekonań większości obywateli oraz ciągłego, udanego forsowania liberalnej agendy kulturowej czyli agendy najważniejszej. Wskazywał przy tym na fenomen kolejnych większości w składzie Sądu Najwyższego, odpowiedzialnych za rewolucjonizowanie Ameryki; większości tworzonych przez nominatów demokratycznych prezydentów, do których zazwyczaj dochodził przedstawiciel prawicy „umiarkowanej”, „pragmatycznej”, w Polsce powiedzieć by można „wzorowanej na najlepszych standardach zachodnioeuropejskiej chadecji”.
Kimś takim jest właśnie sędzia Anthony Kennedy, nominowany przez Reagana w 1987 roku, po tym jak opanowany przez demokratów Senat nie zgodził się na wysuniętego wcześniej przez prezydenta jako kandydat do Sądu Najwyższego Roberta Borka. Dla senackiej większości był on zbyt „konserwatywny”. Kennedy był „konserwatywny w wystarczający sposób”. Teraz wiemy dlaczego.
Katolicyzm bezobjawowy w akcji
Sędzia Anthony Kennedy był również autorem pisemnego uzasadnienia orzeczenia z dnia 26 czerwca. Ten sam sędzia Kennedy jest nominalnym katolikiem, podobnie jak katoliczką jest sędzina Sonia Sotomayor (z nominacji Obamy) również glosująca za legalizacją homoseksualnych pseudomałżeństw. Podobnie jak katolikami są w Polsce odchodzący prezydent, premier i znakomita większość parlamentarzystów głosujących niedawno za ustawą o tzw. leczeniu niepłodności, jak katoliczką jest dawna minister zdrowia (dziś premier), która organizowała zabójstwo dziecka nastoletniej „Agaty”, jak katoliczką jest prezydent Warszawy wyrzucając z pracy lekarza, bo kierując się sumieniem nie chciał zabić nienarodzonego dziecka… To ten sam katolicyzm bezobjawowy, który „nie narzuca nikomu swojego światopoglądu”, „zostawia swoje przekonania w szatni”, czytaj: sól pozbawiona smaku.
Cechą wspólną wszystkich odmian bezobjawowego katolicyzmu jest oderwanie się od filozoficznych podstaw (w znaczeniu filozofii bytu) i bazowanie tylko na emocjach i mglistych odczuciach. A przecież jak uczy św. Jan Paweł II (encyklika „Fides et Ratio”), nie ma nauczania wiary bez zdrowej teologii, a zdrowej teologii nie ma bez fundamentów teologicznych zdrowej filozofii, czyli filozofii bytu, tak jak określił ją św. Tomasz z Akwinu.
W napisanym przez sędziego Kennedy’ego uzasadnieniu do orzeczenia większości w kwestii tzw. małżeństw homoseksualnych czytamy, że „ich [homoseksualnych par] nadzieja nie może być skazana na życie w samotności, nie może być wyłączona z najstarszej instytucji naszej cywilizacji. Proszą oni o równą godność w oczach prawa. Konstytucja przyznaje im to prawo”. Klasyczny przykład takiego właśnie oderwania się od podstaw filozoficznych w znaczeniu braku odniesienia się do definicji bytu, jakim jest małżeństwo, a tylko odnoszenia się do mglistych odczuć („poczucie godności” etc.).
Co powie Papież?
Zmarły parę lat temu amerykański myśliciel konserwatywny Thomas Molnar napisał, że „nasza cywilizacja bez wątpienia zakończy się, gdy Kościół katolicki oraz Stany Zjednoczone przystąpią do rewolucji”. 26 czerwca 2015 roku pięciu amerykańskich obywateli zadecydowało, że w przypadku USA akces ten stał się faktem. Obserwując rok temu obrady rzymskiego synodu biskupów, czytając opublikowany niedawno dokument roboczy („Instrumentum laboris”) mający być podstawą prac II sesji synodu w październiku 2015 roku, patrząc na aktywność niemieckich hierarchów zamierzających „skorygować” szóste przykazanie Dekalogu oraz słysząc znaczące milczenie papieża Franciszka w tej sprawie, powraca myśl o gromie spadającym na Bazylikę.
Ojciec Święty we wrześniu ma przybyć z wizytą do Stanów Zjednoczonych. Do kraju, w którym zaszła rewolucyjna zmiana, a o której – póki co – Rzym milczy, zajmując się pilniejszymi kwestiami w rodzaju zmian klimatycznych. Czy Amerykanie, ale i cały Kościół, usłyszą wtedy słowa umocnienia w wierze?
Grzegorz Kucharczyk
Tajemnica Izraela na tle historii
Nie da się zaprzeczyć, że zagadnienie narodu żydowskiego jest tyleż trudne, co fascynujące. Trudne, gdyż naród ten jest obecny w całej historii, zarówno boskiej, jak i ludzkiej. Nie ma takiego okresu historycznego, o którym możnaby napisać z pominięciem Żydów. Autor Jezusa widzianego oczami wędrującego żyda (Editions Fleg, s. 177) pisze, że „historia zna dwie tajemnice. Tajemnicą jest Jezus, tak jak tajemnicą jest Izrael! Czy muszę mówić, co powstanie, gdy złożymy razem te dwie tajemnice? Tajemnica trzecia, jeszcze bardziej niezgłębiona niż dwie poprzednie!”.
Zagadnienie fascynujące, któż bowiem potrafi myśleć o narodzie żydowskim nie odczuwając jednocześnie podziwu i żalu? Naród żydowski dał światu Chrystusa, aby wyrzec się Go i postawić Go przed obliczem Piłata; naród bez własnego państwa, niezdolny do życia pośród innych.
Naród żydowski jest jeszcze bardziej fascynujący z uwagi na mnogość swoich talentów. To dzięki swoim osiągnięciom Żydzi zajmują pozycje w rządach, w międzynarodowej i krajowej polityce i ekonomii; są obecni w skomplikowanych mechanizmach finansowych, w świecie mediów i rozrywki; wywierają wpływ na całościowo pojęty sposób życia i opinię publiczną. Przez dwa tysiące lat poświęcają się temu wszystkiemu z wyjątkową determinacją. I kiedy myśli się o tym narodzie, żyjącym w samym środku innych narodów, wśród najbardziej zróżnicowanych kolei losu, lecz zawsze i wszędzie niezmiennym i nienaruszonym, to można dojść do wniosku, że jest to największy ród na ziemi!
Żydzi słusznie roszczą sobie prawo do posiadania największego z rodów, gdyż mają sześć tysięcy lat nieprzerwanej historii. Największego z rodów, gdyż w nim Chrystus, Syn Boga żywego przyjął swoje Ciało. Jest to naród, który, chociaż w mniejszości, jest tu i wszędzie – i tak było przez dwadzieścia wieków historii chrześcijaństwa. Gdzie jest jego początek? Jak i dlaczego trwa? Jakie jest jego przeznaczenie w historii? Jaką postawę należy wobec niego przyjąć? Niniejszy artykuł jest próbą odpowiedzi na powyższe pytania.
Artykuł ten będzie próbą wyjaśnienia zagadnienia żydowskiego – wyjaśnienia teologicznego, które jest w tym przypadku jedynym możliwym. Teologia jest nauką traktującą o tajemnicach Bożych. Tajemnice te są niezbadanymi zrządzeniami Najwyższego, które są nam znane dzięki temu, że On raczył je nam objawić. Bez tego objawienia nie mielibyśmy o nich pojęcia.
Katolicka teologia naucza, że Żydzi są przedmiotem specjalnego Bożego powołania. Tylko w świetle teologii można wyjaśnić zagadnienie żydowskie. Ani psychologia, ani nauki biologiczne, ani nawet studia czysto historyczne nie są w stanie dostarczyć wyjaśnienia tajemnicy narodu żydowskiego. Problem tego narodu mieści się w wymiarze uniwersalnym i wiecznym, ze swojej natury wymagającym wyjaśnienia uniwersalnego i wiecznego, które jest aktualne dziś, wczoraj i na zawsze. Naród żydowski wymaga wyjaśnienia wiecznego, tak jak Bóg, to jest wyjaśnienia teologicznego.
To, co wyłania się z tego wyjaśnienia, w żaden sposób nie może posłużyć do usprawiedliwienia ani działań filosemickich, ani antysemickich. Obie te postawy wykazują tendencję do upraszczania sytuacji, która w rzeczywistości jest głębsza i bardziej uniwersalna. Teologia katolicka, rzucając światło na tajemnicę narodu żydowskiego, ukaże relacje między żydami i chrześcijanami, którzy muszą żyć oddzielnie, dopóki Bóg w swym miłosierdziu nie doprowadzi do usprawiedliwienia żydów. Czytaj dalej
Instrumentum laboris – postępowcy kontratakują
Sprzeciw wobec ideologii gender, a równocześnie uproszczenie procedury stwierdzania nieważności małżeństwa, zachęta do „wzrastania w wierze” innej niż katolicka oraz „zaakceptowanie wrażliwości” homoseksualnej. To wszystko zawiera wstępny dokument przedsynodalny opublikowany we wtorek w Watykanie. Sprawa najpewniej rozbije się o retoryczne niuanse. To przecież ostatnio stały wariant gry.
Zwolennicy zmian w nauczaniu Kościoła nie dają za wygraną. Po odrzuceniu przez ojców synodalnych w październiku 2014 r. akapitów o „uznaniu wkładu homoseksualistów we wspólnotę kościelną” oraz nawoływań do zmiany praktyki duszpasterskiej w kwestii nierozerwalności małżeństwa, nadal chcą rozmontowywać Chrystusowe nauczanie. Kilka dni temu poznaliśmy dokument roboczy (Instrumentum laboris), przedstawiony jako „podpowiedź” dla biskupów, nad czym będą pracować podczas drugiej sesji synodu – w październiku tego roku.
Warto przypomnieć, że dokument powstał w kilka tygodni po ukrywanych przed dziennikarzami spotkaniach głównych architektów zmiany „podejścia pastoralnego” do rozwodników i homoseksualistów – chodzi oczywiście o prominentnych hierarchów niemieckich i włoskich.
Odważnie przeciw gender i seksualizacji
Co znajduje się w dokumencie? Podkreśla on między innymi sprzeciw wobec wszelkich tendencji zmierzających do zacierania różnicy płci – Kościół więc potwierdza oczywiste fakty, które coraz intensywniej kwestionują promujący ideologię gender kontestatorzy praw natury. W przedsynodalnym dokumencie przypomniano też kwestię „nienaruszalności i świętości” ludzkiego życia w kontekście szalejącej plagi aborcji – upomniano również lekarzy i innych pracowników służby zdrowia, że nie powinni brać udziału w tych zbrodniczych procederach.
Rzadko w ostatnich latach zdarzały się w dokumentach Kościoła wezwania do katolickich rodziców, by czuwali nad programami szkolnymi swych dzieci, a do tego literalnie nawołuje się w „Instrumentum laboris”. To śmiałe wezwanie do konfrontacji ze światem zewnętrznym, którego dawno tak wprost w Watykanie nie artykułowano! Biskupi mają bowiem rozmawiać na synodzie o narzucanych przez świat wzorcach sprzecznych z chrześcijańską wizją rodziny, zwłaszcza w dziedzinie seksualności. Ojcowie synodalni będą najpewniej chcieli poinstruować rodziców, by ci zachęcali swe dzieci do sprzeciwu sumienia w kwestiach niemoralnej edukacji seksualnej. To ważne wydarzenie z punktu widzenia etapu rewolucji w którym dziś się znajdujemy – walka o duszę młodych ludzi rozgrywa się przecież właśnie na tej płaszczyźnie.
Kazuistyka duszpasterska – smutna spuścizna po SVII
Trudno jednak z optymizmem patrzeć na pozostałe punkty omawianego dokumentu. Wydaje się, że zastosowana już wielokrotnie w ostatnim półwieczu metoda tworzenia kościelnych dokumentów po raz kolejny znajduje swoje przykre zastosowanie. Okrągłe słowa o eleganckim brzmieniu mogą być bowiem furtką dla zmian w „praktyce pastoralnej” poszczególnych, co bardziej postępowych krajowych episkopatów. I tak w dokumencie poświęconym rodzinie czytamy o potrzebie „docenienia roli kobiet w Kościele, w procesach decyzyjnych i udziale w zarządzie niektórych instytucji”. Ciężko odgadnąć, co konkretnie ma to oznaczać, ale jeszcze trudniej zrozumieć, dlaczego kwestia ta podjęta zostaje w kontekście rozmów o rodzinie.
Podobnie jest w kwestiach określanych po ubiegłorocznej dyskusji biskupów mianem „najbardziej kontrowersyjnych”. Czytamy bowiem o potrzebie „odważnych wyborów duszpasterskich” w stosunku do rozbitych rodzin, które ukażą im „nieskończone miłosierdzie Boże”, jednocześnie „doceniając i wspierając” tych, którzy po rozpadzie małżeństwa pozostają wierni swemu małżonkowi. Co to może znaczyć? Cóż, arcybiskup Gądecki może zasadnie uznać, iż „odważne” może być częstsze nawoływanie rozwodników do nawrócenia się. Kardynał Marks może już jednak stwierdzić, że ową „odwagą” jest nieuleganie „presji konserwatystów” i – bagatela – dwutysiącletniej tradycji… wynikającej z nauczania Chrystusa. Biskupi przewodzący Kościołowi w Niemczech nie poczuwają się wszak do bycia „filią Rzymu”.
W kwestii małżeństwa i jego „niezmiennej nierozerwalnośći”, jak piszą twórcy dokumentu, trudno nie dostrzec pewnej schizofrenii. Z jednej bowiem strony podkreśla się wartość małżeństwa, z drugiej zaś oczekuje się ułatwienia stwierdzenia jego nieważności – między innymi poprzez zniesienie dwuinstancyjności procesu. Władze kościelne mają więc zarówno namawiać do wytrwałości w małżeństwie jak i nie utrudniać coraz powszechniejszego procesu nazywanego potocznie przyznawaniem „kościelnych rozwodów”.
Komunia nie dla rozwodników, chyba że…
„Instrumentum laboris” wskazuje również na „konieczność szczególnej refleksji nad formami wykluczenia osób rozwiedzionych, które żyją w ponownych związkach, praktykowanymi w kontekście liturgiczno-duszpasterskim, wychowawczym i charytatywnym”. „Chodzi o to, by pozostający w takiej sytuacji wierni nie czuli się wykluczeni z Kościoła” – precyzują biskupi przygotowujący obrady synodu. Tutaj także rozbieżność interpretacji może być ogromna. Kardynał Wilfrid Napier z RPA może słusznie zinterpretować passus jako konieczność wyjścia z Ewangelią do zatwardziałych grzeszników i ponownego (nigdy wszak nieustającego) zaproszenia ich do udziału we Mszy Świętej, ale kardynał Walter Kasper uzna zapewne, że „niewykluczanie z Kościoła w kontekście liturgiczno-duszpasterskim” to po prostu zaakceptowanie grzechu z całym dobrodziejstwem inwentarza. O co zresztą od lat postuluje. Tym bardziej, że w dalszej części watykańskiego dokumentu czytamy, iż ich duszpasterstwo musi być poprzedzone „odpowiednim rozeznaniem” sytuacji, powinno ono się dokonywać w tempie wyznaczanym przez „dojrzewanie sumienia”.
Biskupi odpowiedzialni za dokument przedsynodalny podpowiadają jednak, iż dopuszczenie rozwodnika do Komunii Świętej może nastąpić jedynie na drodze pokuty, pod kierunkiem biskupa, po zweryfikowaniu możliwości stwierdzenia nieważności małżeństwa i pod warunkiem życia we wstrzemięźliwości seksualnej. Efekt prac nad ostatecznym brzmieniem tego punktu może zdecydować o ostatecznym znaczeniu synodu dla nierozerwalności małżeństwa. Z całą pewnością w jego aktualny kształt uderzą niemieccy biskupi – chyba, że znajdą inną, kazuistyczną ścieżkę do potwierdzenia promowanej przez siebie „praktyki duszpasterskiej”.
Zaakceptować wrażliwych homoseksualistów i nie nawracać małżonków
Biskupi pracujący nad organizacją tegorocznej sesji synodu, to dokładnie ci sami hierarchowie których papież powołał do administrowania poprzednią sesją – kardynał Peter Erdo z Węgier i włoski arcybiskup Brunona Forte. Ten ostatni, metropolita Chieti-Vasto, osobiście wprowadził do ubiegłorocznego dokumentu zapisy o potrzebie dowartościowania homoseksualistów. Nic więc dziwnego, że i w tegorocznym dokumencie czytamy o konieczności „uszanowania w swej godności i zaakceptowania z wrażliwością i delikatnością w Kościele i w społeczeństwie” osób homoseksualnych. Dokument wyraża też „życzenie wypracowania oferty duszpasterskiej skierowanej do osób homoseksualnych”. Niczym innym jak homoseksualną dywersją można wytłumaczyć fakt uporczywie podejmowanych prób nakłaniania biskupów , by poruszali kwestię homoseksualizmu, kiedy gromadzą się w Watykanie, aby mówić o problemach rodziny. A już niejasny passus mówiący o „zaakceptowaniu” grzesznych postaw, woła o pomstę do nieba. To kolejny punkt, który z pewnością stanie się kością niezgody w październiku.
Czytając „Instrumentum laboris” można dojść do przerażającego wniosku – są biskupi, którzy chcą, by Kościół odszedł od swej podstawowej misji – ewangelizacji wszystkich ludzi na całym świecie. Dokument proponuje bowiem wypracowanie „kodeksu dobrego postępowania” w przypadku małżeństw mieszanych tak, by małżonkowie „nie stanowili dla siebie nawzajem przeszkody we wzrastaniu w wierze”. A więc mąż katolik powinien „nie stanowić przeszkody” dla żony żydówki i jej wyznania, a żona katoliczka nie powinna próbować nawracać męża-protestanta…
To znak czasów, za który przyjdzie nam wszystkim kiedyś zapłacić. Szczególnie słono zaś zapłacić mogą ludzie powołani do tego, by paść owce Pana, a usiłujący zwieść je obecnie w zupełnie innym kierunku, niż chciał tego Chrystus.
Krystian Kratiuk
Dwaj papieże, dwa nauczania — któremu powinniśmy wierzyć? – Michael Matt
„Udałem się do Turcji jako pielgrzym, a nie jako turysta. Kiedy wszedłem do meczetu, nie mogłem powiedzieć: «Teraz jestem turystą». Nie, miało to charakter całkowicie religijny. I wówczas wydarzyło się coś wspaniałego!” – powiedział papież Franciszek podczas konferencji prasowej w trakcie lotu powrotnego z Turcji do Rzymu, 30 listopada 2014 roku.
„Mufti udzielił mi obszernych wyjaśnień, z wielką pokorą i posiłkując się Koranem, który mówi o Maryi i Janie Chrzcicielu. Wyjaśnił mi to wszystko (…) W pewnym momencie poczułem potrzebę modlitwy. Zapytałem go: «Pomodlimy się przez chwilę?». A on odpowiedział: «Tak, tak». Modliłem się o pokój dla Turcji, za muftiego, za wszystkich ludzi i za siebie samego, tak jak dyktowało mi serce (…) Modliłem się serdecznie (…) Modliłem się przede wszystkim o pokój i mówiłem: «Panie, połóż kres wszystkim tym wojnom!». Tak więc była to chwila szczerej modlitwy (…)” – dodał papież Franciszek.
„Katolicy nie mogą żadnym paktowaniem pochwalić takich usiłowań, ponieważ one polegają na błędnym zapatrywaniu, że wszystkie religie są mniej lub więcej dobre i chwalebne, że one w równy sposób, chociaż w różnej formie, ujawniają i wyrażają nasz przyrodzony zmysł, który nas pociąga do Boga i do wiernego uznania Jego panowania. Wyznawcy tej idei nie tylko są w błędzie i łudzą się, lecz odstępują również od prawdziwej wiary, wypaczając jej pojęcie i wpadając krok po kroku w naturalizm i ateizm. Z tego jasno wynika, że od religii przez Boga nam objawionej odstępuje zupełnie ten, ktokolwiek popiera podobne idee i usiłowania” – papież Pius XI, encyklika Mortalium animos.
„Wszystkie religie są dobre…”
„W celu uleczenia serc z choroby, która zatruwa nasze życie, ważne jest, by dzielić się doświadczeniem w noszeniu tego krzyża podczas waszych wspólnych spotkań. Ci, którzy są chrześcijanami – z Biblią, ci zaś, którzy są muzułmanami – z Koranem. Wiara, którą zaszczepili w was wasi rodzice, będzie wam zawsze pomocna” – papież Franciszek do muzułmańskich imigrantów w parafii rzymskiej podczas Światowego Dnia Migranta i Uchodźcy, 19 stycznia 2014 roku.
„Wychodzą z założenia, dla nich nie ulega wątpliwości, że bardzo rzadko tylko znajdzie się człowiek, który by nie miał w sobie uczucia religijnego, żywią wyraźną nadzieję, że pomimo wszystkich różnic w zapatrywaniach religijnych, nietrudno będzie, by ludzie przez wyznawanie niektórych zasad wiary, jako pewnego rodzaju wspólnej podstawy życia religijnego, zjednali się w braterstwie. W tym celu urządzają zjazdy, zebrania i odczyty z licznym udziałem słuchaczy i zapraszają na nie dla omówienia tej sprawy wszystkich bez różnicy, pogan wszelkich odcieni oraz chrześcijan, ba, nawet tych, którzy – niestety – odpadli od Chrystusa lub też uporczywie przeciwstawiają się Jego Boskiej naturze i posłannictwu. Katolicy nie mogą żadnym paktowaniem pochwalić takich usiłowań, ponieważ one polegają na błędnym zapatrywaniu, że wszystkie religie są mniej lub więcej dobre i chwalebne (…)” – papież Pius XI, encyklika Mortalium animos.
Panchrześcijaństwo pod egidą innowierców
„Wierzę, że czynimy postępy w naszych relacjach z wyznawcami prawosławia, posiadają oni sakramenty oraz sukcesję apostolską (…) Posuwamy się naprzód. Na co czekamy? Aby teologowie osiągnęli porozumienie? Dzień ten nigdy nie nadejdzie, zapewniam was, jestem co do tego sceptyczny. Teologowie robią, co mogą. Pamiętajcie jednak, co powiedział Athenagoras Pawłowi VI: «Wyślijmy teologów na jakąś wyspę, by prowadzili między sobą dysputy, a my róbmy swoje!». (…) Nie wolno nam czekać! Musimy kontynuować podróż ku jedności, musimy jednak czynić to wspólnie. Na tym właśnie polega duchowy ekumenizm: na wspólnej modlitwie, na wspólnym działaniu” – papież Franciszek podczas konferencji prasowej w trakcie lotu powrotnego z Turcji do Rzymu, 30 listopada 2014 roku.
„«Oby – tak mówią – wszyscy chrześcijanie byli jedno! Mieliby przecież większą możność przeciwstawiania się zarazie bezbożności, która z dnia na dzień coraz bardziej się rozprzestrzenia, zatacza coraz szersze kręgi i gotowa jest obezwładnić Ewangelię». W ten i podobny sposób rozwodzą się ci, których nazywają panchrześcijanami (panchristiani). I nie chodzi tu tylko o nieliczne i odosobnione grupy. Przeciwnie, powstały całe związki i rozgałęzione stowarzyszenia, którymi zazwyczaj kierują niekatolicy, wyznający różne wiary. Poczynania te ożywione są takim zapałem, że zyskują niejednokrotnie licznych zwolenników i pod swym sztandarem grupują nawet potężny zastęp katolików, których zwabiła nadzieja unii, pojednania chrześcijaństwa, co przecież zgodne jest z życzeniem świętej Matki – Kościoła, który wszak niczego bardziej nie pragnie, jak tego, by zwołać swe zbłąkane dzieci i sprowadzić je z powrotem do siebie. W tych nęcących i zwodniczych słowach tkwi jednak złowrogi błąd, który głęboko rozsadza fundamenty wiary katolickiej” – papież Pius XI, encyklika Mortalium animos.
Od dialogu do indyferentyzmu
„Dialog oznacza przeświadczenie, że «inny» ma coś wartościowego do powiedzenia oraz gotowość do przyjęcia jego lub jej punktu widzenia i perspektywy. Angażowanie się w dialog nie oznacza wyrzekania się własnych idei i tradycji, ale przeświadczenia, że jedynie one są ważne i wyrażają pełnię [prawdy]” – papież Franciszek, Przesłanie na 48 Dzień Środków Przekazu, 1 czerwca 2014 roku.
„Nie wiemy, jaka droga wiedzie z takiej różnorodności zdań do jedności Kościoła, ponieważ Kościół może przecież wywodzić się tylko z jednej nauki chrześcijańskiej wiary. Wiemy jednak, jak łatwo może dochodzić wtedy do zaniedbania religii, do indyferentyzmu, do modernizmu, którego ubolewania godne ofiary nie uważają prawdy dogmatycznej za absolutną, lecz za względną, to znaczy za zmienną, zależną od rozmaitych miejscowych i czasowych potrzeb, jakoby ona nie stanowiła treści niezmiennego Objawienia, lecz przystosowywała się do życia ludzkiego” – papież Pius XI, encyklika Mortalium animos.
Uznawać nauczanie niezmienne
To oczywiste, że obaj cytowani wyżej papieże – Franciszek i Pius XI – nie mogą mieć jednocześnie racji, ponieważ ich wypowiedzi ostro ze sobą kontrastują. Jakie jest więc nieomylne nauczanie Kościoła, w które mamy obowiązek wierzyć? Odpowiedź jest prosta: przylgnąć musimy do tego nauczania, które powtarza to, czego Kościół katolicki nauczał zawsze przez dwa tysiące lat. A który z tych dwóch papieży pozostaje mu wierny?
Michael Matt
Tłum. Tomasz Maszczyk.
Bp Bernard Fellay: Nowe miłosierdzie, bez konieczności skruchy ma uratować reformy soborowe
List do Przyjaciół i Dobroczyńców nr 84
Streszczenie: Podczas konferencji wygłoszonej 20 stycznia 2015 r. kard. Rodríguez Mardiaga stwierdził, że miłosierdzie musi tchnąć nowego ducha w reformy wprowadzone przez II Sobór Watykański, po to, aby otworzyć Kościół na świat współczesny. Ma to być miłosierdzie bez pokuty, które, jak się zdaje, jest tylko pełnym samozadowolenia spojrzeniem na grzesznika i jego przewiny.
W związku z nadchodzącym Rokiem Świętym należy rozróżnić pomiędzy tym jednostronnym miłosierdziem a miłosierdziem prawdziwym, które w pełni zaprasza do nawrócenia, do odrzucenia grzechu. Nasze modlitwy i pokuta muszą w tym roku stanowić odpowiedź na prośbę Bolesnego i Niepokalanego Serca Matki Bożej wyrażoną w Fatimie, czego setną rocznicę będziemy obchodzić w 2017 r.
Drodzy Przyjaciele i Dobroczyńcy!
Doprawdy nie trzeba wiele się rozwodzić, aby skonstatować fakt, że Kościół – nasza święta Matka – jest pogrążony w kryzysie. A jednak w ostatnich miesiącach pojawiło się wiele niepokojących oznak, sugerujących, że oto znaleźliśmy się w jeszcze większych kłopotach i większym zamęcie. Utrata jedności w Kościele staje się coraz oczywistsza, zarówno w odniesieniu do wiary i moralności, jak i do liturgii i dyscypliny; można zatem założyć, że czekają nas ciężkie czasy. Jeśli nie wydarzy się cud, to należy się obawiać, że wierni będą jeszcze bardziej opuszczeni i że ze strony hierarchii jako całości nie będą już mieli żadnego wsparcia, choć jest ono konieczne.
|
|
Bp Bernard Fellay, przełożony generalny FSSPX |
Nowe miłosierdzie ma uratować reformy soborowe
Oto przykład, mający zilustrować co mamy na myśli: konferencja kard. Oskara Andrzeja Rodrígueza Maradiagi, koordynatora grupy kardynałów, której papież Franciszek powierzył przedyskutowanie sprawy reformy Kurii Rzymskiej. Przemówienie to zostało wygłoszone 20 stycznia br. na kalifornijskim Uniwersytecie Santa Clara i jest o tyle pouczające, że pozwala przyjrzeć się poglądom inspirującym najbliższych doradców papieża. Po pierwsze, [papież] zamierza przeprowadzić swoje reformy – przez co powinniśmy rozumieć cały szereg reform podejmowanych od II Soboru Watykańskiego – w taki sposób, by stały się nieodwracalne. Nawiasem mówiąc zamiar, żeby nigdy się nie cofać, został wyrażony także w innych fragmentach tej konferencji.
Jednak już przeprowadzone reformy są w niebezpieczeństwie – jak przyznał honduraski kardynał – bowiem stały się przyczyną poważnego kryzysu w Kościele. Powodem jest fakt, że każda reforma musi być ożywiona przez ducha, który jest jej istotą, a wdrażając soborowe reformy nie szanuje się tej zasady. Wręcz przeciwnie, były one przeprowadzane – jak mówi kardynał – pozostawiając dawnego, tradycyjnego ducha w stanie nienaruszonym, co sprawiło, że niektóre z tych zmian nie zostały zrozumiane, prawie nigdy nie przyniosły efektów oczekiwanych przez reformatorów i spowodowały w Kościele coś w rodzaju schizofrenii.
Kard. Rodríguez twierdzi jednak, że nie ma powrotu. W jego opinii wciąż należy podsycać ducha właściwego dla tych reform, tak, aby je ożywiać i pobudzać. Tym duchem jest miłosierdzie. A papież właśnie ogłosił Święty Rok Miłosierdzia…
Prawdziwe miłosierdzie według Najświętszego Serca Pana Jezusa
O co dokładnie chodzi? Miłosierdzie samo w sobie jest słowem drogim sercu każdego katolika, gdyż oznacza najbardziej wzruszający przejaw miłości Boga do nas. Objawienia Najświętszego Serca w minionych wiekach nie były niczym innym jak jeszcze dobitniejszym okazaniem miłosierdzia Boga wobec ludzkości. To samo trzeba powiedzieć o kulcie Bolesnego i Niepokalanego Serca Maryi. Niemniej jednak prawdziwe miłosierdzie, które oznacza ten początkowy, bardzo wzruszający krok Boga ku grzesznikowi i Jego nędzy, ma miejsce w chwili nawrócenia stworzenia do Niego: „Żyję ja, mówi Pan Bóg, nie chcę śmierci bezbożnego, ale żeby się nawrócił bezbożny od drogi swej, a żył” (Ez 33, 11). Stąd Ewangelie podkreślają obowiązek nawrócenia, pokuty i wyrzeczenia. Nasz Pan posunął się aż do stwierdzenia, że „jeśli pokutować nie będziecie, wszyscy podobnie zginiecie” (Łk 13, 5).
To wezwanie do nawrócenia jest podstawową treścią Ewangelii; znajdujemy je u św. Jana Chrzciciela, jak również u św. Piotra. Kiedy grzesznicy, pod wpływem głoszonego Słowa Bożego, pytają, co muszą zrobić, słyszą tylko to polecenie: „Nawróćcie się i czyńcie pokutę”. Matka Boża w swych objawieniach w ostatnich stuleciach, czy to w La Salette, czy w Lourdes lub Fatimie, nie mówi o niczym innym, jak o modlitwie i pokucie.
Obecnie nowi głosiciele nowego miłosierdzia tak bardzo podkreślają ten pierwszy krok uczyniony przez Boga ku człowiekowi zatraconemu przez grzech, ignorancję, [duchową] nędzę, że zbyt często pomijają krok drugi, który musi pochodzić od stworzenia: pokutę, nawrócenie, odrzucenie grzechu. Ostatecznie nowe miłosierdzie jest niczym innym jak samozadowoleniem w grzechu. Bóg cię kocha… niezależnie od wszystkiego.
Nowe miłosierdzie bez konieczności skruchy
Niestety, przykłady miłosierdzia podane przez kard. Rodrígueza Maradiagę nie pozostawiają miejsca na wątpliwości. Tak więc twierdzi on, że chrześcijanie, którzy złamali przysięgę małżeńską i założyli „nowe rodziny”, mają pełne prawo do miejsca w życiu Kościoła, i to bez zbędnych ceregieli… On nawet głosi, że ci, którzy opuścili Kościół w stanie grzechu, osiągną niebo na równi ze świętymi. Kardynał oczywiście potępia sługi Kościoła za to, że zganili tych nieszczęśników… To jest to nowe miłosierdzie, ta nowa duchowość, które mają na wieki utrwalić reformy kościelnych instytucji i nauczania moralnego – zarówno te przeprowadzone po soborze, jak i te nowe, obecnie rozważane! To jest niezwykle poważna sprawa. Ale to może nam również pomóc zrozumieć, dlaczego jesteśmy tak bardzo przeciwni temu, co nazywa się „duchem soboru”. Rzeczywiście, reformy zostały wprowadzone w imię tego nowego ducha – ducha, który z pewnością nie jest tradycyjny. Możemy powiedzieć, że ten duch zepsuł wszystko na soborze, nawet te jego postanowienia, które mogą być rozumiane po katolicku… Ten duch jest dostosowaniem do świata, jest pełną samozadowolenia wizją własnych upadków i pokus w imię dobroci, miłosierdzia i miłości. Zatem na przykład ludzie nie mówią już, że inne religie są fałszywe, co przecież głosi Magisterium wszystkich czasów. Już nie naucza się o niebezpieczeństwach tego świata. W ciągu ostatnich 50 lat nawet diabeł niemal całkowicie zniknął z kościelnego słownika. Ten duch wyjaśnia obecne cierpienia Kościoła, którego autorytet maleje pomimo otwarcia na świat; każdego dnia traci więcej członków, więcej kapłanów, i stwierdza, że ma coraz mniejszy wpływ na współczesne społeczeństwo. Irlandia, niegdyś tak katolicka, gdzie właśnie zalegalizowano „małżeństwa” osób tej samej płci, jest tego smutnym przykładem.
Czy można okroić miłosierdzie, odciąć je od niezbędnej pokuty, jak to czyni kard. Rodríguez, po to, aby nadać nowego ducha reformom soborowym i zerwać z duchem tradycyjnym? Zdecydowanie nie! Czy podczas tej konferencji, która miała miejsce trzy miesiące przed wydaniem bulli ogłaszającej Rok Święty, kardynał był interpretatorem myśli papieża Franciszka? To trudno orzec, ponieważ od dwóch lat komunikaty pochodzące z Rzymu są tak bardzo sprzeczne, co prywatnie przyznają niektórzy kardynałowie, a wielu watykanistów – publicznie.
Konieczność odróżniania miłosierdzia jednostronnego od prawdziwego
Czy zatem mamy pozbawić się łask Roku Świętego? Wprost przeciwnie. Kiedy źródło łaski wytrysnęło, wówczas musimy przyjąć ją w obfitości! Rok Święty jest wielką łaską dla wszystkich członków Kościoła. Przecież żyjemy dzięki prawdziwemu miłosierdziu, jak nas o tym pouczają wszystkie karty Ewangelii i tradycyjna liturgia. Zgodnie z „wstępnym rozeznaniem”1, na którym abp Lefebvre oparł prowadzenie Bractwa Świętego Piusa X, w tych czasach zamętu odrzucamy jednostronne miłosierdzie i żyjemy dzięki miłosierdziu w całej jego pełni.
Łacińskie słowo, które napotykamy tak często i które oczywiście musimy mieć na ustach, to miserere. Oznacza ono, że sami uznajemy naszą nędzę, ale jest ono także wołaniem o Boże miłosierdzie. Świadomość naszej nędzy sprawia, że prosimy o przebaczenie, napełnia nas skruchą i towarzyszy pragnieniu niepopełniania grzechów. Prawdziwa miłość, która do tego pobudza, sprawia że rozumiemy konieczność zadośćuczynienia za nasze grzechy – stąd zatem ofiara przebłagania i zadośćuczynienia. Wszystko to jest konieczne przy nawróceniu, aby uzyskać przebaczenie miłosiernego Boga, który rzeczywiście nie chce śmierci grzesznika, ale żeby ten się nawrócił i żył. Jeśli człowiek rości sobie pretensje do wiecznej szczęśliwości, jednak brak mu woli zerwania z grzesznymi przyzwyczajeniami, nie chce unikać okazji do grzechu i nie postanawia poprawy, to żyje w całkowitej fikcji.
Głoszenie miłosierdzia bez konieczności nawrócenia się grzeszników byłoby przesłaniem pozbawionym znaczenia ze względu na niebo, diaboliczną pułapką, która uspokaja świat w jego szaleństwie i jego coraz bardziej otwartym buncie przeciwko Bogu, podczas gdy dla niebios sprawa jest zupełnie jasna: „Nie błądźcie: Bóg nie pozwoli naśmiewać się z siebie” (Gal 6, 7). Życie człowieka w dzisiejszym świecie to wzywanie gniewu Bożego. Idąca w miliony masakra niewinnych dzieci w łonach matek, legalizacja związków sprzecznych z naturą oraz eutanazja – nie wspominając o innych niesprawiedliwościach – są zbrodniami, które wołają o pomstę do nieba.
Miłosierdzie według Bolesnego i Niepokalanego Serca Maryi
Potraktujmy ten apel do [Bożego] miłosierdzia tak poważnie, jak to zrobili mieszkańcy Niniwy! Idźmy w poszukiwaniu zagubionej owcy, módlmy się o nawrócenie dusz, czyńmy wszelkie dzieła miłosierdzia, jakie tylko możemy – te materialne, a szczególnie te duchowe, bowiem bardzo ich brakuje.
Jeśli Matka Boża ponad sto lat temu mogła powiedzieć, że to było wszystko, co mogła zrobić, żeby powstrzymać karzącą rękę swego Syna, to co powiedziałaby dzisiaj?
Gdy chodzi o nas, drodzy Bracia i Siostry w wierze, to musimy wykorzystać ten Rok Święty, aby prosić miłosiernego Boga o coraz głębsze nawrócenie ku świętości oraz błagać łask i odpustów płynących z Jego nieskończonego miłosierdzia. Przygotujmy się na setną rocznicę objawień Matki Bożej w Fatimie, praktykując nabożeństwo do Jej Bolesnego i Niepokalanego Serca oraz krzewiąc je ze wszystkich sił, tak, jak tego żądała.
Nieustannie będziemy błagać, żeby Jej prośbom stało się zadość – a w szczególności żeby poświęcenie Rosji zostało wreszcie właściwie przeprowadzone. Nie ma sprzeczności między myślami zwróconymi ku Maryi a tymi na Rok Miłosierdzia – wręcz przeciwnie! Nie dajmy rozdzielić tego, co Bóg chce, by było połączone: dwa Serca, Jezusa i Maryi – jak nasz Pan wyłożył to siostrze Łucji w Fatimie. Każdy dystrykt Bractwa będzie Was informować o konkretnych inicjatywach podejmowanych dla skorzystania ze wszelkich łask, które Boże Miłosierdzie zapewnia nam podczas tego Roku Świętego.
W ten sposób możemy zaoferować, tak dalece jak to tylko możliwe, naszą współpracę z miłosiernym Bogiem dla zbawienia wszystkich ludzi dobrej woli.
Niech Pan Wam błogosławi za Waszą hojność i, w tę Niedzielę Zesłania Ducha Świętego, obficie obdarzy łaskami wiary i miłości.
Bp Bernard Fellay
w Niedzielę Zesłania Ducha Świętego, 24 maja 2015 r.
Źródła
- „W praktyce nasze stanowisko powinno opierać się na wcześniejszym rozeznaniu (…): kiedy papież mówi coś, co pozostaje w zgodzie z Tradycją, przyjmujemy to; kiedy mówi coś, co pozostaje w sprzeczności z naszą wiarą lub zachęca do czegoś bądź zezwala na coś, co naszej wierze szkodzi, nie możemy tego przyjąć! Podstawową po temu przyczynę stanowi fakt, że Kościół, papież i hierarchia są na usługach wiary. To nie oni tworzą wiarę; oni muszą jej służyć. Wiara nie jest czymś, co się tworzy, jest niezmienna, stanowi przekaz” (abp M. Lefebvre, Oni Jego zdetronizowali, Warszawa 1997, s. 208).
Cud Eucharystyczny z Lanciano
Miesiąc czerwiec to czas, w którym szczególnie czcimy Najświętsze Serce Jezusa. Ono ukochało nas, grzesznych ludzi, aż do złożenia najwyższej ofiary dla naszego ocalenia. Serce kochającego Boga dało nam na pokarm Jego Ciało i Krew. Wiele razy w historii Kościoła Bóg dawał niedowierzającym dowody Swej rzeczywistej obecności w Eucharystii.
Od ponad dwunastu wieków we włoskiej miejscowości Lanciano przechowywane są z wielką czcią dowody jednego z pierwszych i największych cudów eucharystycznych, jakimi został obdarowany przez Boga Kościół katolicki.
Cud ten zdarzył się w VIII stuleciu w małym kościółku pod wezwaniem świętego Legoncjana. Jak miało to miejsce na przełomie wieków często, tak i w tym wypadku cud zdarzył się z powodu wątpliwości pewnego mnicha bazyliańskiego w prawdziwą obecność Pana Jezusa w Eucharystii.
Podczas odprawiania przez niego Mszy św., po dokonanej konsekracji, hostia stała się Ciałem, a wino przemieniło się w żywą Krew krzepnąc w pięć nierównych i rożnych co do kształtu i wielkości grudek.
Hostia – Ciało, jak to dziś można bardzo dobrze obserwować, jest wielkości dużej hostii aktualnie używanej w kościele obrządku łacińskiego; jest lekko brunatna i staje się różowa jeśli oświetli się ją od strony tylnej. Skrzepnięta krew ma kolor ziemisty, zbliżony do żółtego koloru ochry.
Ciało jest obecnie przechowywane w artystycznej srebrnej monstrancji. Krew zaś – w ampułce z kwarcu.
Franciszkanie strzegą świątyni w Lanciano od 1252 roku. Poprzednimi kustoszami sanktuarium byli OO. Bazylianie do 1176 roku i OO. Benedyktyni do 1252 roku. W 1258 roku OO. Franciszkanie, wybudowali obecne sanktuarium. W 1902 roku przeniesiono kielich i monstrancję do marmurowego ołtarza, wzniesionego przez lud Lanciano.
Oczywiście zachowane Ciało i Krew poddano badaniom. Po wielu badaniach kościelnych, podjęto także badanie naukowe. Dokonał go sławny uczony, prof. Odoardo Linoli, specjalista anatomii i histologii patologicznej oraz chemii i mikroskopii klinicznej. Współpracował z nim prof. Ruggero Bertelli z uniwersytetu w Sienie. Analizy wykonane z bezwzględną ścisłością naukową i potwierdzone szeregiem fotografii zrobionych przy pomocy mikroskopu, zostały podane do wiadomości publicznej przez prof. Linoli. Ogłosił je w Lanziano 4 marca 1971 r. 
Badania wykazały:
Ciało jest prawdziwym ciałem. Krew jest prawdziwą krwią. Ciało stanowią tkanki mięśnia sercowego (miocardium). Ciało i Krew należą do gatunku ludzkiego. Ciało i Krew mają tę samą grupę krwi (AB). W Krwi odnalezione zostały proteiny z takimi stosunkami procentowymi, jakie znajdują się w obrazie osoczo-proteinowym normalnej, świeżej krwi.
W Krwi odnaleziono także minerały: chlorki, fosfor, magnez, potas, sód i wapń.
Dobra konserwacja Ciała i Krwi, pozostawionych w stanie naturalnym przez dwanaście wieków i wystawionych na działanie czynników atmosferycznych i biologicznych, jest zjawiskiem nadzwyczajnym, zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę fakt, że w tkankach mięśnia sercowego, z których się składa Ciało Cudownej Hostii nigdy nie znaleziono żadnych śladów soli lub materiałów konserwujących, używanych nawet w dawnych czasach w celach mumifikacji. Krew zaś, gdyby była wzięta z martwego ciała szybko uległaby rozkładowi.
Ostatecznie można powiedzieć, że nauka dała w odpowiedź pewną i wyczerpującą o prawdziwości Cudu Eucharystycznego z Lanciano.
Być może ktoś, podążając wakacyjnymi szlakami, dotrze i do Lanciano we Włoszech. Zachęcamy pielgrzymujących do złożenia hołdu przechowywanym w tej miejscowości z należną czcią dowodom Przeistoczenia, które dokonuje się w czasie każdej Eucharystii sprawowanej w Kościele katolickim oraz prawosławnym.
Adres: Santuario del Miracolo Eucaristico Frati Minori Conventuali 66034 Lanciano (CH) Włochy Tel.: 
(0872)23289(0872)23289
Najnowsze komentarze