Ukraina – wojna cywilizacji – Prof. Anna Raźny
Zyskujące ostatnio rozgłos przesłanie arcybiskupa Carlo Vigano – byłego nuncjusza papieskiego w USA – w sprawie toczącej się na Ukrainie wojny zawiera wiele ważnych wątków nie tylko geopolitycznych, ekonomicznych, gospodarczych, ale również cywilizacyjnych [i].
Pomijając fakt, iż niektóre konserwatywne środowiska katolickie określają poglądy tego hierarchy mianem kontrowersyjnych, należy zwrócić uwagę na ostatnie z wymienionych wątków, jakie porusza w swej wykładni wojny na Ukrainie – jej wymiar cywilizacyjny. Podobnie jak wszystkie pozostałe jest on ukierunkowany na krytykę NWO (Nowy Porządek Światowy), kontrolowanego przez elity tzw. kolektywnego Zachodu, któremu użyczyły swej marki Stany Zjednoczone. Wątek cywilizacyjny – choć jedynie symbolicznie zarysowany w przesłaniu – ma decydujące znaczenie.
Vigano wskazuje na Rosję jako jedyny realnie działający na arenie międzynarodowej podmiot polityczny, który jest w stanie sprzeciwić się realizacji NWO na poziomie religijnym i eschatologiczno-metafizycznym. Vigano uważa, że w swym sprzeciwie Rosja urzeczywistnia rolę Moskwy Trzeciego Rzymu jako katechona. Staje się eschatologiczną przeszkody dla NWO, gdyż nie uległa narzucanym światu przez Zachód ateistycznym ideologiom – genderyzmu, ekologizmu, transhumanizmu. Dlatego nie tylko może, ale powinna odbudować wielkość cywilizacji chrześcijańskiej. To jest jej dziejowa misja. Od zakończonej pokojem wojny na Ukrainie winien zacząć się zwycięski pochód tej cywilizacji.
Spojrzenie na ukraińską przestrzeń wojenną z punktu widzenia C . Vigano wymaga odniesienia do takiej teorii chrześcijańskiej cywilizacji, która wskaże na fundamentalne dla tej cywilizacji wartości. Jednocześnie wskaże je jako te, które wniosły w dzieje ludzkości perspektywę harmonijnego rozwoju duchowego, moralnego, kulturowo-cywilizacyjnego, a co za tym idzie – społecznego i gospodarczego. NWO nie tylko je unieważnia, ale również unicestwia w każdej sferze życia ludzkiego. W tej kwestii nie każde krytyczne ujęcie Zachodu daje możliwość wniknięcia w istotę lansowanej przez jego liderów cywilizacji. Przykładem tego jest negatywna ocena Zachodu i Stanów Zjednoczonych w roli hegemona krajów bogatej Północy – przedstawiona przez Immanuela Wallersteina.
Ocena ta ma bowiem neomarksistowskie ukierunkowanie, pomijające w cywilizacji NWO dwa najważniejsze wymiary: antropologiczny i ściśle z nim związany aksjologiczny. Te właśnie wymiary pozwalają uchwycić antynomiczny charakter nowej cywilizacji Zachodu wobec cywilizacji chrześcijańskiej, która była szczytowym osiągnięciem jego rozwoju. Najtrafniejszą interpretację tej antynomii podsuwa koncepcja Feliksa Konecznego, odwołująca się bezpośrednio do wartości duchowych i moralnych oraz nieodłącznych od nich wartości kulturowych jako kryteriów antropologicznej oceny danej cywilizacji. Jego tzw. quincunx cywilizacyjny wskazuje na pięć wartości, „kategorii bytu społecznego” – prawdę, dobro, piękno, zdrowie i dobrobyt – dzięki którym cywilizacja gwarantuje każdej osobie ludzkiej i każdemu społeczeństwu harmonijny rozwój.
Pięciomian Konecznego wskazał na cywilizację łacińską/chrześcijańską jako sukces dziejowy Zachodu. Według tego pięciomianu Rosja wprawdzie ukształtowała się na gruncie tradycji bizantyńskiej, wnosi jednak do uniwersum chrześcijańskiego elementy turańskie. Niestety, Koneczny nie uwzględnił tu faktu, iż „turan” – nade wszystko jego gromadnościowy element – nie wyrugował z quincunxa wartości duchowych i moralnych, wspólnych chrześcijaństwu zachodniemu i wschodniemu: prawdy, dobra, piękna. Co więcej, triumfalny powrót Rosji do chrześcijaństwa po upadku komunizmu dokonał się w czasie, gdy Zachód odciął się od tych wartości i zanegował cywilizacyjne znaczenie łacińskiego Rzymu. Jego rolę w sposób naturalny przejęła Moskwa jako Trzeci Rzym.
Trudno odmówić arcybiskupowi Vigano uzasadnienia roli Trzeciego Rzymu jako katechona w sytuacji, gdy Kościół katolicki i obecny jego papież skapitulowali przed antychrześcijańskimi ideologiami nowej cywilizacji Zachodu. Ostatnim widomym znakiem tego jest nie tylko zaangażowanie w propagandę pandemiczną i przymus szczepień, ale również trwające synody kościołów krajowych, poświęcone otwarciu na genderyzm pod hasłem wyeksponowania „dobra, które rodzi się w jednopłciowych związkach partnerskich”. Powstrzymywanie się od nazwanie takich związków na gruncie religii mianem grzesznych jest miarą odejścia kościoła katolickiego od Ewangelii. Tocząca się na Ukrainie wojna jest wojną nowej cywilizacji Zachodu – instalowanej w tym kraju od zwycięstwa euromajdanu w 2014 roku – z chrześcijańską, którą reprezentuje Moskwa. Widoczny już teraz podział Ukrainy będzie podziałem nade wszystko cywilizacyjnym. Wyznaczą go granice wpływu Patriarchatu Moskiewskiego.
Dla tego kierunku rozwoju wydarzeń na Ukrainie konieczne jest uwzględnienie kontekstu historycznego. Gdy Samuel Huntington pisał na początku lat 90. swoją książkę o zderzeniu cywilizacji, brał pod uwagę wszystkie najważniejsze okoliczności zmieniającego się globalnego porządku – nie tylko politycznego, ale również cywilizacyjnego. Ten drugi miał według niego wyrażać istotę nowej ery – globalną westernizację w amerykańskim wydaniu. Założeniem westernizacji było jednowymiarowe ukształtowanie cywilizacyjne świata, nadzorowane przez jego hegemona – Stany Zjednoczone. One dały mu swoją markę i kontrolowały wypełnianie treścią symbolicznego skrótu nowej epoki – NWO. To właśnie sygnalizuje sam tytuł książki Huntingtona: „Zderzenie cywilizacji i nowy kształt ładu światowego”. Ład ten od początku oznaczał jednakowe i ostateczne dla wszystkich społeczeństw ukształtowanie cywilizacyjne, które autor książki nazwał cywilizacją uniwersalną. Jej atrybutami aksjologicznymi miały być idee: demokracji i praw człowieka. W sferze gospodarki oraz finansów – wolny rynek i globalny system finansowy oparty na dominacji dolara jako waluty światowej.
Huntington zakładał – co stało się faktem – że cywilizacja uniwersalna będzie się kształtować na gruncie dominujących na Zachodzie doktryn postzimnowojennych i towarzyszących im nowych trendów kulturowych. Uważał, że dla tych ostatnich najtrafniejsze jest określenie „kultura Davos”. Pisał otwartym tekstem, że: „Ludzie z Davos sprawują kontrolę nad wszystkimi instytucjami międzynarodowymi, rządzą w wielu państwach, kontrolują przeważającą część zasobów gospodarczych i militarnych” [ii]. Twierdził, że wsparcie znajdą w upowszechnianych w całym świecie zachodnich wzorcach konsumpcji i kultury masowej. Przedstawiony przez Huntingtona projekt cywilizacji uniwersalnej jest nieustannie uzupełniany przez „ludzi z Davos” treściami tworzonych dla jej celów ideologii: genderyzmu, ekologizmu, transhumanizmu. Wszystkie te ideologie rugują z przestrzeni życia ludzkiego wartości duchowe i religijne, wszystkie narzucają dyktaturę relatywizmu w sferze moralności, wszystkie są antychrześcijańskie.
Trzydzieści lat temu koncepcje Huntingtona miały w dużej mierze znamiona utopijnych. Jednakże już w latach 90. nabrały realnych kształtów, gdy idei cywilizacji uniwersalnej zaczęła towarzyszyć idea bezpieczeństwa świata zachodniego, wyznaczająca NATO rolę jego gwaranta. Ten nowy element NWO wyeksponowała tzw. doktryna Paula Wolfowitza, dająca USA jako liderowi NATO wyjątkowe prerogatywy: prowadzenie jednostronnej polityki zagranicznej z legitymizowaniem w jej ramach wojny prewencyjnej, czego przykładem była inwazja na Afganistan (2001), a następnie na Irak (2003). NATO sprawdziło się w nich jako gwarant „bezpieczeństwa” głównych podmiotów kształtujących NWO. Stało się normą, iż wątek tego sojuszu towarzyszy różnym konfliktom cywilizacyjnym między Zachodem i światem islamu. W konfliktach tych testowana jest osławiona jedność i solidarność członków „wspólnoty transatlantyckiej”, pozwalająca mówić o granicach NATO czy wręcz – jak w przypadku wojny na Ukrainie – o terytorium NATO.
Niedawno do cywilizacyjnego wymiaru NWO dołożył nowe koncepcje Klaus Schwab – animator „:Davos”, założyciel Światowego Forum Ekonomicznego, przypisanego temu miastu. Jego idee „wielkiego resetu” oraz „czwartej rewolucji przemysłowej” wprowadzają do cywilizacyjnego wymiaru NWO program antropologiczno-społeczny, którego celem jest nowy człowiek – transhumanistyczny – oraz nowe społeczeństwo światowe – zdepopulowane, zarządzane przez „graczy niepaństwowych” – czyli globalne korporacje – pozbawione tożsamości narodowej, kulturowej, religijnej.
Koncepcja nowego, ulepszonego człowieka dzięki inżynierii genetycznej oraz rewolucji internetu rzeczy i stworzeniu internetu ciał ujawnia nieludzki charakter propagowanej przez ludzi z Davos nowej antropologii. Leninowska koncepcja homo sovieticusa nabrała przy niej charakteru przedszkolnej igraszki antropologicznej. Co można przeciwstawić koncepcjom Schwaba? Chrześcijańską filozofię człowieka i chrześcijańskie wartości. ich depozytariuszem jest obecnie Trzeci Rzym, który – jak podkreśla arcybiskup Vigano – ma duchową moc konieczną do zwycięstwa w starciu z siłami NWO. Dlatego stał się ich głównym wrogiem, skazanym na unicestwienie. Dlatego – twierdzi hierarcha – został sprowokowany do agresji na Ukrainę. Ale również dlatego jest zobowiązany zaprowadzić pokój i – zgodnie z jego chrześcijańską koncepcją – wymierzyć sprawiedliwość.
Wojna cywilizacji na Bliskim Wschodzie czy w Afganistanie miała przewidywalny charakter – była wojną zachodniego pierwowzoru cywilizacji uniwersalnej z cywilizacją islamu. Obecna wojna na Ukrainie ma głębszy wymiar – jest walką o globalny rząd dusz, do którego rości sobie prawo Zachód kierowany przez USA. Takie bowiem znaczenie ma wojna cywilizacji NWO z cywilizacją chrześcijańską reprezentowaną przez Trzeci Rzym. Niezależnie więc od tego, jaki będzie finał tej wojny w wymiarze geopolitycznym i ekonomiczno-gospodarczym, granice tych dwóch cywilizacji zostały już jasno określone. Cywilizacja uniwersalna „ludzi z Davos” obejmować będzie „terytorium NATO” i sferę jego wpływów. Granice cywilizacji chrześcijańskiej wyznaczać będą wpływy Patriarchatu Moskiewskiego.
Prof. Anna Raźny
[i] https://www.nacjonalista.pl/2022/03/12/abp-carlo-maria-vigano-wojna-na ukrainie-pułapka-globalistów/
ii S. Hungtington, „Zderzenie cywilizacji”, tłum. H. Jankowska, Warszawa 2008, s,. 79.
Źródło: Myśl Polska, nr 15-16 (10-17.04.2022)
Za: Myśl Polska (14-04-2022) | https://myslpolska.info/2022/04/13/ukraina-wojna-cywilizacji-i/
Jezus Zmartwychwstał – Alleluja!
Musimy nauczyć się żyć ze Zmartwychwstaniem,nie tylko dzisiaj,nie tylko od „Święta” – tylko stale, na co dzień, czerpać siły do walki ze złem.Nie trzeba go szukać daleko,ono jest obok nas,ogarnia nas i niszczy,zabiera nadzieję na lepszy los życia w wierze i spełnieniu.
Nie jest to łatwe zadanie,więc sobie je ułatwiamy,udając dla własnej wygody,że czegoś nie ma lub nie było.
Przykładem niech będzie zmiana i promulgowanie 25.I.1983r.przez Papieża Jana Pawła II kanonu 1543,Kodeksu Prawa Kanonicznego, w którym wycofał winę Żydów za śmierć Jezusa.My to musimy akceptować,brać na siebie to niewątpliwe kłamstwo,które praktycznie wszystko zmienia,zamazuje i wypacza.Dzisiaj mamy tego skutki, zło się relatywizuje,jest jakby obok nas i nas nie dotyczy…
Podobnie z zachętą – ” nie lękajcie się”,czy ostatnią „nowinką” związaną z odwoływaniem się do Bożego Miłosierdzia…
Na szczęście Jezus,tak jak zapowiedział – ZMARTWYCHWSTAŁ !!! i otworzył nam drogę do Nieba,byśmy mogli się radować i cieszyć bliskością Boga.
Chwała Mu za to!!!
Radosnego Alleluja!
Papież Franciszek o wojnie w Ukrainie „Wszyscy jesteśmy winni”
Foto: GYG Studio / ShutterstockPapież Franciszek o wojnie w Ukrainie
Wczesnym rankiem 24 lutego wojska rosyjskie wkroczyły do Ukrainy. Dziś jest 41. dzień wojny. Miliony osób, w tym dzieci, musiały uciekać ze swoich domów. Nie wszystkim się udało przeżyć. Wiele miast zostało doszczętnie zniszczonych. Każdego dnia dochodzą do nas nowe informacje na temat okrucieństwa rosyjskich żołnierzy wobec cywili, którzy pozostali w Ukrainie. W obliczu tego, co się dzieje, słowa papieża Franciszka wywołały zdziwienie i oburzenie.
Napawa mnie bólem to, co dziś się dzieje. Nie uczymy się. Niech Pan zmiłuje się nad nami, nad każdym z nas. Wszyscy jesteśmy winni!
— pisze papież Franciszek.
Wpis papieża wywoła burzę na Twitterze.
Chciałem tylko Ojcu Świętemu zwrócić uwagę, że słownik zamienił „Rosjanie są winni!” na „Wszyscy jesteśmy winni!”.
— to jeden z najłagodniejszych komentarzy, jakie pojawiły się pod wypowiedzią Franciszka.
Internauci są oburzeni, że papież obwinia cały świat, w tym również ich samych, za okrucieństwa, jakich dopuszcza się Rosja wobec Ukrainy.
Nie wszyscy jesteśmy winni, tylko ci, którzy mordują i ci, którzy udają, że w sumie nic takiego się nie dzieje i nie winią bezpośrednio morderców, a wszystkich.
Nie! Winny jest Putin i Rosjanie! Putin i Rosjanie! Putin i Rosjanie! Jeżeli Papież czuje się winny, to ma rację, bo niedawno bronił tych samych Rosjan, którzy gwałcą i mordują nawet dzieci!
„Wszyscy jesteśmy winni”. Tak wszyscy mamy się bić w pierś za to, że jakiś pie***lony psychopata zaczął wybijać ludność. Wszyscy oprócz Kościoła Katolickiego, oczywiście.
Nie Ojcze Święty, w tym przypadku winna jest Rosja
Papież Franciszek w swoich wpisach zdecydowanie potępia wojnę i nawołuje do pokoju oraz modlitwy i pomagania pokrzywdzonym. Próżno jednak szukać wypowiedzi, w której wprost wskazałby Rosjan jako sprawców przemocy i krzywd.
Chciałem tylko Ojcu Świętemu zwrócić uwagę, że słownik zamienił „Rosjanie są winni!” na „Wszyscy jesteśmy winni!”.
— to jeden z najłagodniejszych komentarzy, jakie pojawiły się pod wypowiedzią Franciszka.
Internauci są oburzeni, że papież obwinia cały świat, w tym również ich samych, za okrucieństwa, jakich dopuszcza się Rosja wobec Ukrainy.
Nie wszyscy jesteśmy winni, tylko ci, którzy mordują i ci, którzy udają, że w sumie nic takiego się nie dzieje i nie winią bezpośrednio morderców, a wszystkich.
Nie! Winny jest Putin i Rosjanie! Putin i Rosjanie! Putin i Rosjanie! Jeżeli Papież czuje się winny, to ma rację, bo niedawno bronił tych samych Rosjan, którzy gwałcą i mordują nawet dzieci!
„Wszyscy jesteśmy winni”. Tak wszyscy mamy się bić w pierś za to, że jakiś pie***lony psychopata zaczął wybijać ludność. Wszyscy oprócz Kościoła Katolickiego, oczywiście.
Nie Ojcze Święty, w tym przypadku winna jest Rosja
Papież Franciszek w swoich wpisach zdecydowanie potępia wojnę i nawołuje do pokoju oraz modlitwy i pomagania pokrzywdzonym. Próżno jednak szukać wypowiedzi, w której wprost wskazałby Rosjan jako sprawców przemocy i krzywd.
Welcome to the United SOVIET of America!
Wydumana przez prof. Zbigniewa Brzezińskiego i innych neokonserwatystów konwergencja amerykańskiego wydania kapitalizmu z sowieckim rajem, zaczyna spełniać się coraz żwawiej w dzisiejszych Stanach Zjednoczonych.
Jest to co prawda proces nieco opóźniony w rozwoju czasowym, lecz nie jest opóźniony w rozwoju witalnym, gdyż te największe nonsensy z sowieckiego wydania świetlanego ustroju są adaptowane z nowym impetem w nowej odsłonie sowietu – Związku Socjalistycznych Republik Amerykańskich.
W wyniku prowadzenia od dwóch lat różnorodnych restrykcji w ramach tzw. walki z tzw. pandemią, oraz związanego z tym masowego wyszczepiania społeczeństwa, brakuje rąk do pracy, brakuje towaru, brakuje możliwości jego rozprowadzania i w pięknych Stanach Zjednoczonych zaczyna brakować wszystkiego, a to co jeszcze jest zaczyna osiągąć niebotyczne ceny bądź podlegać racjonowaniu.
W przeciętnych sklepach puste półki przestają szokować i ludzie szybko przyzwyczajają się do nowej rzeczywistości, która wszak została obiecana w ramach Nowego Porządku, Nowego Ładu, czy jakkolwiek tam politycy nie nazwali systemu, który ma zubożyć społeczeństwa, zmusić do subordynacji, by posłusznie wykonywać to co w danej chwili mędrcy uważają za „dobre dla motłochu”.
Oto w stolicy dumnych Stanów Zjednoczonych, rządzonej przez czarnoskórą komunistkę Mariel Bowser, Departament Bezpieczeństwa Dystryktu Kolumbia (DC Homeland Security & Emergency Managment) wydał apel do mieszkańców, aby przy zakupach powstrzymywali się przed nadmiernym apetytem. „Only take what you need” – weź (kup) tylko tyle ile potrzebujesz, wzywa burmistrz Waszyngtonu.
Pod plakatem „Departament Bezpieczeństwa” wyjaśnia: „Może zauważyłeś puste półki w niektórych sklepach, za przyczyną krajowego problemu z zaopatrzeniem, ale nie ma potrzeby abyś kupował więcej niż normalnie. Prosimy, kupuj tylko tyle ile potrzebujesz i zostaw nieco dla innych!” (Wykrzyknik w oryginale.)
Komentarze pod tym apelem nie pozostawiają złudzeń jak postrzega to – nawet to zaszczepione, lecz lekko budzące się – społeczeństwo. Wszystkie wpisy mówią jednym tonem:
„Komunizm nadchodzi”, „Dozwolone pozostają jedynie nieścigane plądrowanie sklepów”, „Czy apel ten odnosi się też do złodziei plądrujących sklepy?”, „Nie zapomnijcie przy racjonowaniu wydać kuponów żywnościowych”, „Co? A ja słyszałem jak Biden mówił, że nie ma żadnych braków w dostawach”, „Wyobraź sobie, że w czasie ‚najlepszego Prezydenta’ mamy racjonowanie żywności…”, „Ale czyż Prezydent nie powiedział, że braki w dostawach to jest mit?”, „Mój przyjaciel z Wietnamu powiedział mi, że w latach 1980 używano właśnie takiej samej propagandy w czasie racjonowania żywności i głodu”, „Czy to jest jakaś strona prowadzona przez komików?”, „Lets Go Brandon!” [Jak ktoś nie wie co to znaczy niech sobie poszuka…], „Witamy w Wenezueli!”, „To co otrzymujemy gdy głosujesz na Demokratów” [To tylko częściowa prawda…], „Przeczytałem ten apel i celowo wykupiłem więcej”.
Oczywiście te trendy zaopatrzeniowe będą ewoluowały, i raz będzie nieco lepiej, raz dużo gorzej, ale świadczy to o zapaści systemu gospodarczego i o możliwościach oraz być może koniecznościach odgórnego sterowania „podażą”. Tak jak w Kraju Rad, priorytetowo niezbędny będzie jedynie sektor militarny, a reszta będzie się biła o papier toaletowy, zaś specjaliści będą poszukiwali „dreblinek” (vide Nie lubię poniedziałku).
Kartka żywnościowa z czasów PRL-u
Pic source: wikipedia
Kilka zdjęć ze sklepu należącego do jednej z większych sieci, w okolicy Waszyngtonu, w styczniu 2021 r.
Pics source: bibula.com
Oprac. www.bibula.com
Bergoglio – w tajemnicy – dwukrotnie, spotkał się z dyrektorem generalnym firmy Pfizer
The Register dowiedział się, że papież Franciszek – prywatnie – odbył nieujawnione spotkania z dyrektorem generalnym firmy Pfizer w zeszłym roku, w związku z pytaniami dotyczącymi skuteczności szczepionek, które są obecnie obowiązkowe dla wszystkich pracowników i gości Watykanu.
Według źródeł watykańskich, Ojciec Święty dwukrotnie spotkał się w Watykanie z dyrektorem generalnym firmy Pfizer, Albertem Bourlą, choć dokładne szczegóły nie są znane.
W przeciwieństwie do większości prywatnych audiencji papieskich, spotkania te nie zostały ogłoszone przez Biuro Prasowe Stolicy Apostolskiej, które nie odpowiedziało na wielokrotne prośby o potwierdzenie spotkań.
Rzecznik Pfizera powiedział: “Nie możemy potwierdzić ani zaprzeczyć, ponieważ zgodnie z naszą polityką, ruchy naszych dyrektorów są uważane za poufne.”
Watykan był jednym z pierwszych podmiotów, który podał szczepionki, podpisawszy pod koniec roku 2020 umowę z firmą Pfizer na wyłączne oferowanie swoim pracownikom produktu farmaceutycznego Pfizer-BioNTech. Pierwsze szczepienia rozpoczęto na początku roku 2021.
Gorący zwolennik szczepionki w świetle tego, co postrzega jako “kontynuację i pogorszenie obecnego stanu zagrożenia zdrowia”, Watykan wprowadził obowiązek szczepienia Pfizer dla wszystkich pracowników i gości od 23 grudnia. (…)
>https://www.ncregister.com/blog/pfizer-and-the-vatican
Abdykacja Benedykta XVI i narodziny „chrislamu”. Nowa teoria spiskowa?
- Teolog twierdzi, że tajemnicza grupa w Watykanie dąży do stworzenia nowej religii – chrislamu
- Benedykt XVI za bardzo sprzeciwiał się chrislamowi i został zmuszony do abdykacji
- Wkrótce Msza św. ulegnie radykalnym zmianom, chrześcijanie będą wsłuchiwać się w Pismo Święte i Koran
- W 2022 r. w Zjednoczonych Emiratach Arabskich powstanie tajemniczy kompleks świątynny inaugurujący nową religię
Wśród watykanistów zajmujących się badaniem przyczyn abdykacji Benedykta XVI pojawiła się ostatnio jedna szczególnie zaskakująca hipoteza. Jej autorem jest teolog Hieronim Nox – autor książki Chrislam. Nowa religia papieża Franciszka. Rewelacje, które przedstawia w książce, są szokujące. Autor twierdzi, że w Watykanie istnieje wpływowa grupa hierarchów, którzy dążą do połączenia chrześcijaństwa z islamem i stworzenia nowej religii – chrislamu. Rezygnacja Benedykta XVI nie była spowodowana wiekiem czy chorobą, ale naciskami kardynałów i polityków, którzy chcą przyspieszyć proces wprowadzania nowej religii. Niemiecki papież był — i wciąż jest — największą przeszkodą na drodze do inauguracji chrislamu. Papież Franciszek jest zaś wielkim apostołem tej zaskakującej inicjatywy. Tak przynajmniej twierdzi autor wstrząsającej książki.
Chrześcijaństwo w stanie rozkładu
Punktem wyjścia dla swoich rozważań autor czyni stan chrześcijaństwa w Europie. Stwierdza, że jest to religia umierająca, od której odwraca się coraz więcej mieszkańców Starego Kontynentu. Chrislam ma być zaś nową szansą dla Kościoła i Europy – sposobem na przyciągnięcie do religii nowych, szczególnie młodych, wyznawców. Czołowym argumentem za tym, że chrześcijaństwo w Europie się kończy, jest nie tylko fakt, że z roku na rok coraz więcej osób dokonuje apostazji, ale przede wszystkim to, że ci, którzy pozostają osobami wierzącymi, nie traktują już poważnie prawd wiary.
Najważniejszy dogmat chrześcijański – Trójca Święta – jest obecnie w najlepszym wypadku ignorowany przez duchownych i wiernych. Nikt już nie stara się zgłębić tajemnicy Boga w trzech osobach. „Chyba jeszcze nigdy żaden kaznodzieja nie umiał w stu procentach wytłumaczyć katolikom, i to nie tylko niewykształconym, ale także tym doskonale znającym katechizm, tajemnicy Boga w trzech osobach. Kościół w zasadzie zrezygnował z podtrzymywania prawdy o Trójcy Świętej, zajęty jest dzisiaj innymi problemami.” – pisze autor.
Na tle skomplikowanej teologii chrześcijańskiej, nauka islamu jawi się jako klarowna i logiczna. Nie znajdziemy tam zawiłych traktatów teologicznych o naturze Boga. Jest to jeden z powodów, tego, że na islam przechodzi coraz więcej Europejczyków. Pociąga ich prostota tej religii. Dlatego – zdaniem Noxa – Franciszek i liberalni teologowie postanowili odchudzić katolicką teologię, usuwając z niej wszystko to, co dla dzisiejszego człowieka jest niezrozumiałe i zbędne – między innymi dogmat o Trójcy Świętej. Ale nie tylko to. Na śmietnik historii idzie całe bogactwo liturgiczne Kościoła. Nabożeństwa mają być uproszczone, pozbawione przedsoborowego splendoru, a z czasem dostosowane do liturgii muzułmańskiej
Ratzinger w krawacie
Przyczyną niespodziewanego zejścia Benedykta XVI z Tronu Piotrowego w 2013 r. było to, że nie pasował on do nowej wizji religii. Nie godził się na daleko idący dialog międzyreligijny ze światem islamu, który przeradzał się w integrację obu religii. Mówiąc wprost: za bardzo sprzeciwiał się chrislamowi i został zmuszony do abdykacji.
Benedykt XVI był ostatnim przedstawicielem starego papiestwa. Autor nazywa go „papieżem pomiędzy czasami”. Kościół i papiestwo po abdykacji Benedykta XVI nie będzie już takie samo. Zdaniem Noxa na naszych oczach umiera tradycyjny katolicyzm i rodzi się nowa religia na nowe czasy, w których – jeśli ludzkość chce przetrwać – różnice religijne i narodowe muszą zniknąć. Im większe zbliżenie między religiami (a najlepiej jak najgłębsze łączenie religii), tym mniejsza szansa na wojny religijne i konflikty między cywilizacjami, które w dzisiejszym świecie mogą się zakończyć zagładą ludzkości.
Chrislam ma być w tym ujęciu szansą dla świata. Benedykt tego nie rozumiał, Franciszek jest zaś apostołem nowej religii. Niemiecki papież bał się śmierci katolicyzmu, papież z Argentyny w obumieraniu starych form katolicyzmu widzi natomiast szansę. Czy Benedykt XVI został w jakiś konkretny sposób zmuszony do odejścia? Czy był szantażowany? Czy może grożono mu śmiercią? Autor sugeruje różne wersje, ale nie podaje konkretnych dowodów.
Ciekawą częścią książki jest przedstawienie Ratzingera jako człowieka o skomplikowanej osobowości. Patrząc na Benedykta XVI, najczęściej widzimy konserwatystę, o którym niegdyś mówiono „pancerny kardynał”. Tymczasem życie Ratzingera było o wiele bardziej skomplikowane. W młodości był on naczelnym liberałem! Jego najlepszym przyjacielem był ks. Hans Küng – teolog, którego Jan Paweł II potępił, ponieważ podważał dogmaty i apelował o zbliżenie z pozostałymi religiami, w tym z islamem. W czasie Soboru Watykańskiego II Ratzinger stał za najważniejszymi postępowymi zmianami w Kościele. Wyrazem sprzeciwu wobec tradycyjnej teologii był to, że młody ksiądz Ratzinger nie chodził w sutannie, ale demonstracyjnie nosił garnitur, a także – co było skandalem – nie zakładał koloratki, ale krawat.
Dlaczego Ratzinger przeobraził się z liberała w konserwatystę? Zdaniem Noxa przeraził się rewolucji, której był jednym z przywódców. „Drastyczny spadek wiernych, zamykanie seminariów duchownych, likwidacja parafii, sprzedawanie niepotrzebnych kościołów — mówiąc wprost, umieranie Kościoła. To wszystko (…) miało być efektem soborowych przewrotów teologa z Bawarii” – pisze autor.
Koran na Mszy świętej
Projekt nowego odłamu chrześcijaństwa to z pewnością szokująca informacja dla przeciętnych chrześcijan chodzących regularnie do kościoła. Watykan boi się, że zbyt szybkie wprowadzenie chrislamu, może spowodować nowy rozłam w Kościele. Dlatego musi to być proces powolny. Obowiązuje taktyka, po pierwsze, „odcinania starych i zepsutych plastrów katolicyzmu”, po drugie, stopniowego zacierania różnic między religiami i przemycania do chrześcijaństwa muzułmańskich prawd wiary.
Czy tradycyjni katolicy przetrwają? „Zachowają się oczywiście wyspy tradycyjnego katolicyzmu, o których pisał zresztą Ratzinger w proroczym Raporcie o stanie wiary. Katolicyzm przetrwa w niewielkich grupach i, kto wie, może jeszcze kiedyś się odrodzi i stanie się religią dominującą.” – twierdzi Nox. Usunięcie tradycyjnego chrześcijaństwa zdaniem autora ocali świat przed wojnami religijnymi. To główne przesłanie książki. Teolog przedstawia świat jako beczkę prochu, na której stoi papież i imam. Obaj trzymają w dłoniach pochodnie. Ani papież, ani imam nie mogą nimi wymachiwać, nie mogą nimi straszyć drugiej strony, nie mogą próbować ich sobie wzajemnie wyrywać. Muszą je zgodnie w tym samym czasie zgasić. „Znieść różnice, a wywyższyć podobieństwa” – argumentuje.
Chrislam to spisek masonów?
Sporo miejsca w książce autor poświęca tajnym stowarzyszeniom, które różnymi kanałami wpływają na losy Kościoła. Pisze o masonach, którzy dążą do tego, żeby na świecie panował pokój, dlatego promują ideę chrislamu, gdyż zacieranie różnic religijnych to gwarancja pokoju. Pisze o politykach takich jak Barack Obama, Tony Blair czy Angela Merkel, którzy mają współpracować z Watykanem w dziele propagowania chrislamu. Pisze wreszcie o sekretnych grupach działających w Kościele, o kardynałach, biskupach i wpływowych teologach, którzy przemycają chrislam do liturgii, kazań, uczelni katolickich i mediów religijnych.
Jak koncepcję chrislamu oceniają eksperci? Ks. Krzysztof Kaucha z Katedry Chrystologii i Eklezjologii Fundamentalnej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego ocenia go krytycznie, argumentując, że religii nie krzyżuje się jak rośliny czy zwierzęta. Obie religie zbyt dużo dzieli, dlatego czymś niemożliwym jest stworzyć z nich jedną, logiczną i trwałą całość. „Nie jest niemożliwe, że pomysł chrislamu zrodził się przy biurkach tych urzędników europejskich, którzy kompletnie nie rozumieją religii, lecz na głębokim zbliżeniu Kościoła z islamem. Czy katolicyzmowi, a za nim całemu chrześcijaństwu, grozi zmieszanie się z innymi religiami? „Zdecydowanie tak” – uważa dziennikarz. Czy papież Franciszek celowo dąży do takiego stanu rzeczy? „Tutaj wchodzimy w przestrzeń spiskowych teorii” – podkreśla Kubicki, ale jednocześnie zaznacza, że papież Franciszek zbyt ryzykownie ukazuje „wszystkie religie jako równoważne drogi do zbawienia”. To może się skończyć powstaniem jednej wspólnej religii dla chrześcijan, żydów i muzułmanów. Zwłaszcza że już w 2022 r. w Zjednoczonych Emiratach Arabskich powstanie Dom Rodziny Abrahamowej – kompleks świątynny, w którym wspólnie będą się modlić przedstawiciele trzech religii monoteistycznych. Czy będzie to oficjalna inauguracja chrislamu?
Z E G A R – T Y M C Z A S E M
Wciąż więcej nam go potrzeba
By dogonić to co było
Bo za szybko się skończyło.
Czasem się spóźnia,
A czas nam biegnie, biegnie bezustannie,
Zegar biegnie,biegnie i chodzi
Chciałoby się jeszcze więcej,
Jeszcze lepiej, jak najprędzej,
Choć go nie ma,
Bo być go nie może,
Jednak jest, jesteśmy w nim -
W tym czasie!
Zamieniany we wspomnienia
Pomaga stwarzać nam iluzje
Łagodząc gorycz przemijania
Pozostawiając jedynie nadzieję,
Na zmiany, na lepsze…
Więc dzwonią dzwonki,
Biją dzwony,
Czas starannie jest liczony,
A tymczasem, choć go nie ma,
Więcej czasu stale nam potrzeba…
Marian Retelski,
Warszawa,16 września 2018
„To, co Bóg dał Kościołowi, zwycięży, a to, co do tego dodaje człowiek, marnie się kruszy” – arcybiskup Viganò o „pontyfikacie” Bergoglio
Deus autem novit corda vestra:
quia quod hominibus altum est,
abominatio est ante Deum.
Powiedział więc do nich: «To wy właśnie wobec ludzi udajecie sprawiedliwych, ale Bóg zna wasze serca. To bowiem, co za wielkie uchodzi między ludźmi, obrzydliwością jest w oczach Bożych.» (Łk 16:15)
Czytając Responsa ad Dubia, opublikowane niedawno przez Kongregację Kultu Bożego, zastanawiamy się, jak nisko musiała upaść Kuria Rzymska, aby z takim serwilizmem wspierać Bergoglio w okrutnej i bezwzględnej wojnie przeciwko najbardziej uległej i wiernej części Kościoła. Nigdy, w ostatnich dziesięcioleciach tego tak bardzo poważnego kryzysu w Kościele, władza kościelna nie okazała się tak zdecydowana i surowa. Nie czyniła tego w stosunku do heretyckich teologów, którzy zarażają papieskie uniwersytety i seminaria; nie czyniła tego w stosunku do cudzołożących księży i hierarchów; nie czyniła tego, przykładnie karząc uwikłanych w skandale biskupów i kardynałów. Jedynie wobec wiernych, księży i zakonników, proszących tylko o możliwość odprawiania Mszy Świętej trydenckiej, nie ma litości, nie ma miłosierdzia, nie ma inkluzywności. Fratelli tutti?
Nigdy wcześniej, jak dopiero za tego „pontyfikatu”, nadużycia władzy kościelnej nie były tak bardzo odczuwalne. Nawet wtedy, gdy Paweł VI poświęcił dwa tysiące lat lex orandi na ołtarzu Vaticanum II, narzucając Kościołowi obrządek równie wieloznaczny, co obłudny. To narzucenie, które obejmowało zakaz odprawiania Mszy w starożytnym rycie i prześladowanie dysydentów, miało przynajmniej alibi w postaci iluzji, że ta zmiana być może poprawi szanse katolicyzmu w obliczu coraz bardziej zsekularyzowanego świata.
Dzisiaj, po pięćdziesięciu latach straszliwych klęsk i czternastu latach Summorum Pontificum, to marne uzasadnienie nie tylko nie ma już racji bytu, ale upada w konfrontacji z faktami. Wszystkie nowości, które przyniósł Sobór okazały się szkodliwe. Opustoszały kościoły, seminaria i klasztory; zniszczono powołania kapłańskie i zakonne; pozbawiono katolików wszelkich duchowych, kulturalnych i obywatelskich bodźców. Upokorzono Kościół Chrystusowy i zepchnięto Go na margines społeczeństwa, czyniąc go żałosnym w jego niezdarnych próbach przypodobania się światu. I odwrotnie, odkąd Benedykt XVI próbował uzdrowić ten vulnus (ranę), uznając pełne prawa dla tradycyjnej liturgii, wspólnoty związane z Mszą św. Piusa V pomnożyły się, seminaria instytutów Ecclesia Dei rozrosły się, wzrosła liczba powołań, zwiększyła się częstotliwość uczestnictwa wiernych, a życie duchowe wielu młodych ludzi i wielu rodzin znalazło nieoczekiwany impuls.
Jaką naukę należało wyciągnąć z tego „doświadczenia Tradycji”, na które powoływał się także Abp Marcel Lefebvre? Najbardziej oczywista i zarazem najprostsza: . Dusza nie zaślepiona ideologicznym szałem przyznałaby się do popełnionego błędu, starając się naprawić szkody i odbudować to, co w międzyczasie zostało zniszczone, przywrócić to, co zostało porzucone. Ale to wymaga pokory, nadprzyrodzonego spojrzenia i ufności w opatrznościową interwencję Boga. Wymaga to również świadomości ze strony pasterzy, że są oni szafarzami dóbr Pańskich, a nie ich panami. Nie mają prawa do prywatyzowania tych dóbr, ukrywania ich ani zastępowania własnymi wynalazkami. Muszą ograniczyć się do strzeżenia ich i udostępniania wiernym, sine glossa (bez dodatków), wraz z ciągłą myślą, że będą musieli odpowiadać przed Bogiem za każdą owcę i każde jagnię z Jego stada. Apostoł napomina: „Hic iam quæritur inter dispensatóres, ut fidélis quis inveniátur” – A od szafarzy już tutaj się żąda, aby każdy z nich był wierny. (1 Kor 4, 2).
Responsa ad Dubia są zgodne z Traditionis Custodes i wyjaśniają dywersyjną naturę tego „pontyfikatu”, w którym uzurpuje się najwyższą władzę Kościoła, aby osiągnąć cel diametralnie różny od tego, dla którego nasz Pan ustanowił władzę Świętych Pasterzy i Swojego Wikariusza na ziemi. Jest to władza indocile (nieposłuszna) i buntownicza wobec Tego, który ją ustanowił i który ją legitymizuje. Władza, w którą wierzy się fide solutus(poprzez niedoinformowanie), że tak powiem, zgodnie z zasadą wewnętrznie rewolucyjną, a zatem heretycką.
Nie zapominajmy: Rewolucja rości sobie prawo do władzy, która usprawiedliwia się samym faktem bycia rewolucyjną, wywrotową, spiskową i sprzeczną w stosunku do legalnej władzy, którą zamierza obalić. Władzy, która, gdy tylko przychodzi do wypełniania swojej roli, sprawowana jest na sposób despotyczny i autorytarny, dlatego, że nie jest uznawana ani przez Boga, ani przez lud.
Pozwólcie, że wskażę na porównanie między dwiema pozornie oderwanymi od siebie sytuacjami. Tak jak w obliczu pandemii odmawia się skutecznego leczenia, narzucając bezużyteczną „szczepionkę”, która w rzeczywistości jest szkodliwa, a nawet śmiertelna, tak samo w sposób zawiniony odmówiono wiernym Mszy trydenckiej, prawdziwego lekarstwa dla duszy, w momencie bardzo poważnej zarazy moralnej, zastępując ją Novus Ordo. Lekarze nie wywiązują się ze swego obowiązku, choć środki lecznicze są łatwo dostępne, a zamiast tego narzucają chorym i zdrowym eksperymentalne serum, uparcie je podając mimo dowodów jego całkowitej nieskuteczności i wielu negatywnych skutków.
Podobnie kapłani, którzy są lekarzami duszy, zdradzają swoje pełnomocnictwo, chociaż nieomylny „lek” jest łatwo dostępny, sprawdzony od ponad dwóch tysięcy lat, a oni robią wszystko, aby ci, którzy doświadczyli jego skuteczności, nie mogli go używać do leczenia z grzechu.
W pierwszym przypadku osłabia się lub niszczy mechanizmy obronne ciała, aby stworzyć chronicznie chorych pacjentów, którzy będą zależni od koncernów farmaceutycznych. W drugim przypadku osłabia się mechanizmy obronne duszy poprzez narzucanie mentalności światowej i poprzez odrzucenie wymiaru nadprzyrodzonego i transcendentnego, aby pozostawić dusze bezradne wobec ataków diabła. Jest to również właściwa odpowiedź tym, którzy twierdzą, że należy stawić czoła kryzysowi religijnemu, nie biorąc pod uwagę równoległego do niego kryzysu społecznego i politycznego, ponieważ właśnie dwutorowość tego ataku czyni go tak strasznym i ujawnia, że jest on kierowany przez ten sam zbrodniczy umysł.
Nie chcę się zagłębiać w szczegóły tego „delirium Responsa”: wystarczy po prostu znać ratio legis (cel przepisu), aby móc odrzucić Traditionis Custodes jako dokument ideologiczny i dywersyjny, sporządzony przez ludzi mściwych i nietolerancyjnych, pełnych próżnej ambicji i pełny rażących błędów kanonicznych. Jest to dokument zmierzający do zakazania obrządku kanonizowanego przez dwa tysiące lat świętych i papieży, a na jego miejsce narzucenia fałszywego, skopiowanego od luteran i poprawionego przez modernistów obrządku, który w ciągu pięćdziesięciu lat spowodował straszliwą katastrofę w ciele Kościoła i który właśnie z powodu swojej niszczycielskiej skuteczności nie może dopuszczać żadnych wyjątków. Nie chodzi tu tylko o winę, ale także o złośliwość i podwójną zdradę zarówno Boskiego Prawodawcy, jak i wiernych.
Biskupi, kapłani, zakonnicy i świeccy ponownie muszą dokonać wyboru: albo Kościół katolicki i 2000 lat niezmiennej doktryny, albo Kościół soborowy i bergogliański, z jego błędami i zsekularyzowanymi obrzędami. Dzieje się to wszystko w paradoksalnej sytuacji, w której Kościół katolicki i jego falsyfikat zbiegają się w tej samej Hierarchii, a wierni czują, że muszą być jej posłuszni jako wyrazowi autorytetu Boga, a jednocześnie muszą być jej nieposłuszni jako zdradzieckiej i buntowniczej.
To prawda, że nie jest łatwo być nieposłusznym tyranowi. Jego reakcje są bezlitosne i okrutne; ale o wiele gorsze były prześladowania, jakie musieli znosić w ciągu wieków katolicy. Stawiali czoła arianizmowi, ikonoklazmowi, herezji luterańskiej, schizmie anglikańskiej, purytanizmowi Cromwella, masońskiemu sekularyzmowi we Francji i Meksyku, sowieckiemu komunizmowi, komunizmowi w Hiszpanii, w Kambodży, w Chinach… . Ilu biskupów i księży zostało zamęczonych, uwięzionych i wygnanych? Ilu zakonników zmasakrowanych, ile kościołów zbezczeszczonych, ile ołtarzy zniszczonych? A dlaczego to wszystko się stało? Ponieważ święci słudzy Pańscy nie chcieli wyrzec się najcenniejszego skarbu, jaki dał nam nasz Pan: Mszy Świętej. Mszy, której On nauczył odprawiać Apostołów, którą Apostołowie przekazali swoim Następcom, której strzegli i odnawiali Papieże, a która zawsze była w centrum piekielnej nienawiści wrogów Chrystusa i Kościoła. Myśl, że ta sama Msza Święta, dla której misjonarze byli wysyłani na ziemie protestanckie, a księża więzieni w łagrach i ryzykowali dla Niej życiem, dziś jest zakazana przez Stolicę Apostolską, jest powodem bólu i oburzenia, a także obrazą dla Męczenników, którzy bronili tej Mszy do ostatniego tchu. Ale te rzeczy mogą zrozumieć tylko ci, którzy wierzą, którzy kochają i którzy mają nadzieję. Tylko ci, którzy żyją Bogiem.
Ci, którzy ograniczają się do wyrażenia zastrzeżeń lub krytyki wobec Traditionis Custodes i Responsa, wpadają w pułapkę przeciwnika, ponieważ w ten sposób uznają prawomocność przestępczego i nieważnego prawa, pożądanego i ogłoszonego w celu upokorzenia Kościoła i jego wiernych. Wszystko na przekór „tradycjonalistom”, którzy jedynie ośmielili się sprzeciwić heterodoksyjnym doktrynom potępianym aż do Soboru Watykańskiego II, który uczynił je swoimi i które dziś stały się znakiem pontyfikatu Bergoglia. Traditionis Custodes i Responsa muszą być po prostu zignorowane, odesłane do nadawcy. Należy je zignorować, ponieważ jest jasne, że ich intencją jest ukaranie katolików, którzy pozostają wierni Panu Bogu, rozproszenie ich i doprowadzenie do ich unicestwienia.
Jestem przerażony służalczością tak wielu kardynałów i biskupów, którzy, aby przypodobać się Bergoglio, depczą prawa Boże i dusze powierzone ich opiece, i którzy okazują swoją niechęć do liturgii „przedsoborowej”, uważając, że zasługują za to na publiczną pochwałę i aprobatę Watykanu. Do nich skierowane są słowa Pana: „Uważacie się za sprawiedliwych wobec ludzi, lecz Bóg zna wasze serca: to, co się wywyższa przed ludźmi, jest obrzydliwe przed Bogiem” (Łk 16, 15).
Spójną i odważną odpowiedzią w obliczu tyranii władzy kościelnej musi być opór i nieposłuszeństwo wobec tego niedopuszczalnego rozkazu. Pogodzenie się z tym kolejnym uciskiem oznacza dodanie kolejnego precedensu do długiej serii dotychczasowych tolerowanych nadużyć, a własne służalcze posłuszeństwo będzie przyznaniem się do traktowania władzy jako celu samego w sobie.
Koniecznym jest, aby Biskupi, Następcy Apostołów, sprawowali swoją świętą władzę, w posłuszeństwie i wierności wobec Głowy Mistycznego Ciała, aby położyć kres temu kościelnemu zamachowi stanu, który dokonuje się na naszych oczach. Wymaga tego honor papiestwa, które dziś narażone jest na dyskredytację i upokorzenie przez tego, który zasiada na Tronie Piotrowym. Wymaga tego dobro dusz, których zbawienie jest suprema lex Kościoła. Wymaga tego chwała Boża, w stosunku do której nie można tolerować żadnego kompromisu.
Polski Arcybiskup, Jan Paweł Lenga, powiedział, że nadszedł czas na katolicką kontrrewolucję, jeśli nie chcemy, by Kościół zatonął pod herezją i wadami najemników i zdrajców. Obietnica Non prævalebunt (nie przemogą) w najmniejszym stopniu nie wyklucza odważnego i stanowczego działania. Wręcz przeciwnie, prosi i domaga się takiego działania od biskupów i kapłanów, a także od świeckich, którzy jeszcze nigdy tak jak dziś nie byli traktowani przedmiotowo, mimo durnowatych nawoływań do actuosa participatio(czynne uczestnictwo) i podkreślania ich roli w Kościele. Zauważmy: klerykalizm osiągnął swoje apogeum za „pontyfikatu” tego, który z hipokryzją nie robi nic innego, jak tylko ją piętnuje.
+ Carlo Maria Viganò, Arcybiskup
W Narodzenie Pańskie 2021
Tłum. Sławomir Soja
Źródło: The Remnant (January 2, 2022) – „Viganò on the “Responsa ad Dubia” of Traditionis Custodes”
S T A M T Ą D D O T A M
A co mi tak dzisiaj w duszy gra?
Kiedy staję na krawędzi lat
By zrobić następny krok,
Kolejny – w Nowy 2022 Rok!
To nie jest sen
Co trzyma nas w iluzji,
Lecz twarda rzeczywistość
Przybyła stamtąd i kamienieje,
Aż do obiecanej paruzji
Gdy dni, jak paciorki różańca,
Przybliżają nas nieuchronnie do Prawdy,
Która nie może być niczym,
Bo ona była, jest i będzie,
Świecąc jak światełko w tunelu,
Biegnącego stamtąd do tam,
A co mi tam, co było a już nie ma,
I nigdy już nie wróci…
A co mi tam, co będzie tylko moją niewiadomą,
Zamienioną w przyszłość, daj Boże.
Dużo zdrowia i błogosławieństwa Bożego w nadchodzącym Nowym Roku – życzy Marian
Najnowsze komentarze