Irlandia sama tego chciała – po tym, jak katolicy w tym kraju dali się przegłosować w haniebnym referendum legalizującym tzw. małżeństwa homoseksualne, lawina ruszyła. Tym razem parlament zdecydował, że nie wolno nie zatrudnić homoseksualisty, nawet jeśli prywatnemu pracodawcy przeszkadza jego styl życia. Dotyczy to również Kościoła i prowadzonych przez Kościół placówek edukacyjnych.

 

Czy wyobrażają sobie Państwo zadeklarowanego homoseksualistę, żyjącego w związku z innym mężczyzną, pracującego w szkole zarządzanej przez zakonnice i uczącego dzieci, dajmy na to, rytmiki? W Irlandii jest to już możliwe! Co więcej, zakazane jest odrzucenie aplikacji o pracę z powodu homoseksualizmu.

 

Skąd taki pomysł irlandzkiego rządu? To prosta konsekwencja rozszerzenia przepisu dotyczącego równości płci, który – w zamierzeniu irlandzkich parlamentarzystów – ma zapobiec „dyskryminacji ludzi LGBTQ w instytucjach zakonnych”.

 

Grupy promujące homoseksualizm oraz media poprawne politycznie natychmiast przyjęły nowe przepisy z ogromnym entuzjazmem. Nowe prawo, zgodnie z oczekiwaniami homolobby, wywiera presję na instytucje zakonne, tak by – jak to określiła homoseksualna nowomowa – osoby pracujące w katolickich szkołach mogły bez problemów „ujawniać się” i „zakładać rodziny” bez obaw o ewentualne zwolnienie z pracy. Taką wypowiedzią błysnął lider irlandzkich aktywistów, Sander Irwin-Gowran.

 

Szkoły zamierzają jednak zaskarżyć ustawę, gdyż uważają iż jest ona niekonstytucyjna – łamie bowiem ich etykę, wartości, tożsamość i wiarę. Powołują się na artykuł 44.2.1 Konstytucji Irlandii, stanowiący iż „każdemu obywatelowi gwarantuje się wolność sumienia, swobodę wyznania i swobodę praktyk religijnych, z uwzględnieniem zasad porządku publicznego i moralności”.

 

Komentatorzy podkreślają, że Irlandczycy sami są sobie winni, gdyż w maju ponad połowa głosujących opowiedziała się za legalizacją tzw. małżeństw homoseksualnych. Profesor Roberto de Mattei nazwał to wielkim aktem apostazji narodu irlandzkiego, któremu współwinny jest Kościół. „Milczeli nie tylko irlandzcy biskupi, ale także Watykan. Zupełnie zapomniano, że przecież kiedyś przyjdzie czas aby odpowiedzieć przed Bogiem za zezwolenie na apostazję tego narodu” – pisał ten znany katolicki publicysta.

 

 

 

 

Źródło: nocristianofobia.org

malk

 

Nienazwana krucjata, czyli obrońcy cywilizacji

Obrońcy cywilizacji szli ulicami Warszawy 13 grudnia 2015 roku nieuzbrojeni. Powiewały chorągwie, wzbijały się słowa pieśni, huczał wiatr, twarze były radosne. Tak, to było wojsko.

Polacy prowadzą bowiem, pod wodzą swoich przywódców – już od 2010 roku – krucjatę. Nienazwaną, nie ogłoszoną. Wyszydzaną i opluwaną przez rodzimych zdrajców i zniesławianą zagranicą. Kto ma dobrą wolę, widzi to. Widzi też jak zaciekle bronią się przed tym zwycięskim pochodem wrogowie.

Rozpoczęła się ona bez formalnego wypowiedzenia wojny przeciwnikom chrześcijaństwa, ale jednak uroczyście, w świetle jupiterów i w błysku fleszów, pod krzyżem ustawionym przez ludzi na Krakowskim Przedmieściu, w kwietniu, prawie sześć lat temu.

Jeśli ktoś tego nie rozumie, to albo nie chce, albo ma myśli zbyt pomieszane w głowie – własnymi zniewoleniami, albo ambicjami, które nie są zdrowe.

Jeśli można by scharakteryzować Jarosława Kaczyńskiego jednym słowem, to należało by powiedzieć, że oprócz bezspornego charyzmatu przywódcy jest w nim coś wybitnie żołnierskiego. Jego niesamowita samodyscyplina, opanowanie, powściągliwość w języku przywołują obraz dobrze wyszkolonego żołnierza do działań specjalnych, nadzwyczajnych misji, albo średniowiecznego rycerza. A jego brat? – on także czynił swoją powinność wykazując hart ducha i przytomność umysłu, jak przystało żołnierzowi.

„… Żołnierz godzi się umrzeć za Państwo. W dawnych czasach wyruszał do boju wspaniale odziany, jakby przeznaczony był na ofiarę. Otaczająca go aura czyniła zeń postać kultową…” (Dom Gérard Calvet, Jutro chrześcijaństwa ). Lecz gdzie podział się rynsztunek? Co jest nim dziś? Co jest tarczą, pancerzem, hełmem i mieczem?

Św. Ludwik IX, król Francji, krzyżowiec

Tuż po 10 kwietnia 2010 roku to wszystko stało się jasne dla uważnych oczu. Błysk fleszy tylko jeszcze bardziej uwydatniał prawdziwe oblicze wydarzeń. „Chciałbym, żeby to  j e g o  brat, Jarosław dokończył tę Pieśń o małym Rycerzu”, powiedział w dzień po tragicznej śmierci Prezydenta kierowca tira z Małopolski, ktoś tę wypowiedź zapamiętał. I jest w ludziach jakaś dziwna pewność, że ta Pieśń, przywoływana w marzeniach, która  m u s i  być przekazywana dalej, następnym Polakom, jak średniowieczne pieśni o czynach bohaterskich rozbrzmiewające po górskich drogach i na placach, w miastach warownych okolonych wysmukłymi wieżycami i na dziedzińcach, zostanie ukończona. A zwykli ludzie, którzy chcą jej słuchać i przekazywać innym, jakkolwiek wyśmiewanoby ich za to i obrzucano błotem, to „prawdziwi żołnierze, którzy wiedzą, czym jest posłuszeństwo i którzy gotowi do wszelkich poświęceń, czekają na rozkaz swego Generała”. Patetyczne? A jednak prawdziwe.

Tamto pełne napięcia oczekiwanie powraca dziś z jeszcze większą mocą – śmierć Prezydenta i śmierć prawie stu towarzyszy jego podróży na groby bohaterów, musi być wyjaśniona i uczczona tak jak na to zasługuje. Chrześcijaństwo znów musi stać się „zbrojne”, choć inna już jest to broń, by ocalone zostały prawda, sprawiedliwość i prawo, fundamenty naszej cywilizacji.

Nazwano to obroną konieczną

„Wzruszający jest widok fortyfikacji okalających niektóre zabytki, skromne wiejskie kościoły: wieża strażnicza górująca nad sanktuarium to najbardziej wymowna lekcja realizmu politycznego… >Blanki wieńczące mury obronne nie zostały tam umieszczone dla dekoracji<…. Współcześni na własnej skórze uczą się na nowo tego z pozoru surowego prawa, nazywając je obroną konieczną”.

Komuniści nie znosili krucjat i wyszydzali je. Słowo krucjata zawsze wymawiane jest z pogardą i złośliwym uśmieszkiem w poprawno-politycznych komentarzach. „Krucjata” to nieomal synonim szyderstwa. Krucjatami straszono, w czasach PRL; w płaszczach rycerzy krzyżowych satyrycy zatrudniani przez propagandę sowiecką przedstawiali zarówno Konrada Adenauera jak i Ronalda Reagana. Mieli być w nich śmieszni, groteskowi i straszni.

Herman Stilke – Zwycięstwo Joanny d`Arc

(Język wojskowy dziś jest często w użyciu w komentarzach na temat poczynań ludzi Prawa i Sprawiedliwości:„PiS zdobywa kolejny bastion”, „PiS szykuje się, by objąć przyczółki…”, „przystępuje do szturmu…”).

Idący w Marszu Wolności i Solidarności 13 grudnia Polacy – ludzie z całej Polski i z zagranicy – zwracali się w pieśniach do Boga. Była Rota, O Boże, któryś jest na niebie…, Pieśń Konfederatów. Powiewała wśród biało-czerwonych flag ogromna chorągiew z obrazem Chrystusa Króla.

Krucjata? Tak, bowiem obrona prawdy o Smoleńsku nie jest zadaniem tylko prawniczym, czynem moralnym, upominaniem się o ludzką sprawiedliwość. Tu nie tylko o godność państwa i jego przywódców chodzi. To dzieło duchowe narodu.

Tak jak obrona najsłabszych w państwie nie jest „zamachem na demokrację”, ale dziełem miłosierdzia chrześcijańskiego. To nie demokracja jednak – ta prawidłowo pojmowana – zrodziła motywację do tej obrony, lecz zasady chrześcijańskie. Potrzebny jest powrót do tych utraconych słów, by zasady te zostały przypomniane. Demokracja jest w tym wypadku tylko narzędziem. Trzeba dobrze rozumieć, o co i przeciwko komu toczona jest walka, by walka mogła być wygrana.

Co znaczy mieć prawdziwego przywódcę, jaki to skarb, wiedzieli i wiedzą wszyscy, którzy towarzyszą ludziom z Prawa i Sprawiedliwości, współpracują z nimi, ochraniają ich oraz wspierają ich oręż: wolne media. Uczciwi, ideowi, odważni przywódcy – to bardzo rzadki dziś dar od Boga – ludzie, którym można ufać, których kompetencje i moralna postawa mogą być wzorem dla innych. Duchowni, którzy pozwalają sobie na publiczne podważanie ich autorytetu wykazują się, mówiąc bardzo oględnie, nieroztropnością.

Obrona terytorium państwa to także obowiązek chrześcijański. Tak jak obrona jego suwerennych praw i legalnych władz. Nasi przywódcy polityczni, ludzie Prawa i Sprawiedliwości nie są sługami ideologii, lecz tymi, którzy wzięli na siebie ciężar odpowiedzialności politycznej za tę całość.

Bitwa pod Wiedniem

Dobro wspólne stanowi zawsze coś nadrzędnego wobec zsumowanych dóbr jednostkowych; to dobro wspólne tworzą wszystkie te dobra, wraz z porządkiem, który ustanawia ich hierarchię. W czasach, gdy podważaniem autorytetu osób ważnych dla państwa zajmują się całe uczelnie i instytuty naukowe, gdy wymyślono technologię „naukowego” zniesławiania i poniżania ludzi niewygodnych politycznie, a demokracja jest zarówno straszakiem jak wytrychem, warto zacytować zdanie Luisa Jugneta, francuskiego katolickiego filozofa, który doradzał, by w obliczu zagrożenia dobra wspólnego nie wahać się i „w miarę możliwości złamać wszelki opór nie naruszając godności człowieka, bez zbędnych ceregieli. Stanowcze działanie jest okupione jakimś minimum uprawnionej przemocy”. Albowiem „absurdem byłoby głoszenie metafizyki i moralności’, dodaje dom Calvet, „na których opiera się godność człowieka i zarazem przyzwolenie, aby prawa cywilne w praktyce niszczyły to, co Kościół buduje poprzez swoje nauczanie”. Marszałek Piłsudski , którego wciąż oskarża się, że był ateistą i przeciwnikiem Kościoła, potrafił docenić to minimum, niezbędne dla zaprowadzenia porządku w państwie, rozkładanym przez anarchistyczną histerię i intrygi polityczne, w maju 1926 roku.

Najważniejsze jest dziś przekonanie Polaków, że dzierżący władzę widzą tę „większą sprawę”, która przyświeca dziejom państwa i czują solidarność z ich poczynaniami tych ludzkich rzesz, których reprezentanci wyruszyli w Polsce wielkim pochodem 13 grudnia tego roku. Wspólnota Polaków nie jest wtedy jakąś abstrakcją, oparta jest na zaufaniu, które potrafią okazać sobie nawzajem obywatele i szefowie państwa. Dawno już nie było takiej wspólnoty, jaka tworzy się u nas dziś. Bo nie było jednoczącego Polaków celu.

„Przypisujemy tak wielką wartość narodzinom i trwaniu społeczeństwa chrześcijańskiego, gdyż w swoim łonie zawiera ono nie tylko te dobra, które przynoszą ludzkości zaszczyt, lecz również – i przede wszystkim – skarbnice łask zgromadzonych dzięki ludzkiej cierpliwości przez wieki: mądrość instytucji, światło obyczajów, zasad i tradycji. Wspólnie tworzą one dziedzictwo utkane z pamięci historycznej, zabytków kultury, przykładu bohaterów i świętych. Jakże więc można twierdzić, że nie istnieje konieczność ochrony, czasem nawet zbrojnej, doczesnych losów narodu czy Chrześcijaństwa?

I czyż trudno zauważyć zawziętość, z jaką piekło chce zniszczyć, od wewnątrz i od zewnątrz, to, co jest nośnikiem owych wzniosłych wartości, a co nazywamy cywilizacją chrześcijańską?”, pyta francuski benedyktyn.

Jan Matejko – Batory pod Pskowem

„Ta nieszczęsna polityka, prawdziwe skaranie boskie”

Żeby ta obrona była skuteczna i trwała, człowiek, który walczy potrzebuje nie tylko celu, także potrzebuje tego, co określa się mianem cnoty. Bez cnót jesteśmy tylko graczami, nierzadko bardzo zręcznymi, albo nadętymi własną wielkością, odrealnionymi pajacami (jak pewien wysoki pan skaczący na chodniku w ramach demonstracji politycznej przeciw obecnym władzom). A my, chrześcijanie mamy być wojownikami. Zapomina się o tym w samym Kościele. Nikt już nie wspomina, że Kościół – a więc wszyscy wierzący – tu, na ziemi, ma być Kościołem wojującym (w epoce dialogu zamieniono go na Kościół pielgrzymujący).

Co znaczy być oderwanym od rzeczywistości pokazali tego samego dnia, 13 grudnia wieczorem, podczas spotkania w Warszawie, w siedzibie NOT na Czackiego, z okazji wydania książki „Konfidenci. Archiwa ujawniają prawdę”, dwaj panowie reprezentujący układ dawnej władzy, władzy Unii Wolności, potem PO: Marcin Święcicki, syn wymienionego w książce jako konfident Andrzeja Święcickiego, szefa warszawskiego KIK-u oraz poseł i senator Unii Wolności Andrzej Wielowieyski, jeden z szefów tego klubu. Obaj w namiętnych – i pełnych zarazem srogiej boleści – słowach, próbowali robić z siebie ofiary niesprawiedliwości historyków, którzy zajrzeli do tajnych akt i rzucili cień na warszawski KIK. Przypominali zasługi, „nieposzlakowaną opinię”, ciężkie czasy komunistyczne, walkę o przetrwanie, wspieranie opozycji. Ludzie tego pokroju, poseł PO Marcin Święcicki, Andrzej Wielowieyski, są jak poseł Petru i inne gwiazdy telewizji – ludzie o złamanej duszy, którzy już nie potrafią rozpoznać rzeczywistości i nawiązać z nią kontaktu. Rzeczywistość to dla nich szczelnie odizolowany od prostackich tłumów gmach telewizji, idealnie wyciszone studio telewizyjne, pełne uniżenia spojrzenia tych, którzy wiedzą, że tym personom należą się specjalne hołdy i specjalne względy. I strach, paniczny strach przed opinią publiczną, żeby przepadkiem nie zechciała zajrzeć za tę kurtynę, dowiedzieć się prawdy, zedrzeć maski.

Nie przypadkiem te przymilne głosy dwójki polemistów podczas promocji „Konfidentów”– żeby tylko uznać ich racje, nie odwracać się od nich plecami – pochodziły od „katolików postępowych”, modernistycznych, samej awangardy postępu, którzy wyrządzili tyle szkody polskim katolikom, bo korzystając z uprzywilejowanego miejsca, jakie zapewnił im system peerelowski, przyjęli i propagowali, zamiast zasad katolickich sprzeczne zasady, mylne pojęcia i próbowali narzucać ten fałsz innym wierzącym Polakom, za rozkazem i cichą protekcją PZPR.

Dziś te sprzeczne zasady próbuje się raz jeszcze, niemal siłą wtłoczyć do głowy widzom i słuchaczom tych zawłaszczonych mediów, które pozostają w rękach ludzi dawnej władzy. Stąd te uroczyste potępieńcze słowa z ust autorytetów sądownictwa, te nagłe wystąpienia grup prawników, te grzmiące uchwały Rad Wydziałów, które odcinają się od Prezydenta państwa, po to, by go napiętnować i publicznie upokorzyć, bo Andrzej Duda jest wybitnym politykiem, doskonałym prawnikiem, patriotą i katolikiem. Właśnie ten zestaw jest taką obrazą, okazuje się absolutnie nie do przyjęcia! Oni wszyscy uderzają w ten sam ton: Polska, w ich głębokim przekonaniu, musi pozostać państwem bezprawia. A to znaczy także – państwem, które szydzi z chrześcijaństwa, które śmieje się z Ewangelii. Ma być państwem ateistycznym, co w języku nowomowy znaczy: neutralnym światopoglądowo.

Bitwa pod Wiedniem

„Tym, co rujnuje wasz kraj i nie pozwala mu zasłużyć na Boże błogosławieństwo – powiedział kiedyś Pius IX pod adresem gwałtownie liberalizującej się Francji – jest mieszanina sprzecznych zasad. (…) największe moje obawy budzi ta nieszczęsna polityka, ten katolicki liberalizm, prawdziwe skaranie boskie” Było to w 1871 r. Ale w Polsce, lat 60., 70., 80. i 90. już takich słów nikt nie słyszał. Nie było odważnych, by je wypowiedzieli z katedr, choć powinny były tam paść. Byłoby to uznane za ultramontanizm, za jakieś nieszczęśliwe podpieranie się Tradycją, która przecież już straciła cały swój urok, całą swoją niegdysiejszą siłę – jak bezapelacyjnie orzekły autorytety moralne, w rodzaju pana Wielowieyskiego, Mazowieckiego, Turowicza, a także księży Tischnera, Bonieckiego, wyręczając komunistów. Zrobiły za nich całą tę brudną robotę przebudowania myślenia katolików.

Papież (Pius IX) piętnuje fakt, dodaje dom Calvet, że liberalni katolicy „nie chcąc wesprzeć silnej instytucji politycznej, której Kościół potrzebował w celu obrony przed zarówno zewnętrznym, jak i wewnętrznym nieprzyjacielem – zarazem naiwnie żądali >wolności dla wszystkich<, zatem również dla wrogów Pana Boga…”

Ten jawny absurd obserwujemy w Polsce od lat – właśnie od chwili, gdy jeszcze w latach 60. ub. wieku liberalni katolicy, m.in. z Klubów Inteligencji Katolickiej, rozpoczęli flirt z marksizmem, na wszystkie możliwe sposoby usprawiedliwiając i wybielając socjalizm, podkopując autorytet Prymasa, rozsiewając ideologię neomarksistowską – m.in. reklamując dzisiejszego idola neomarksistów Don Heldera Camarę – a począwszy od stanu wojennego (apogeum przypadło na rok 1989) coraz jawniej fraternizując się z ludźmi aparatu partyjnego, pod duchowym patronatem Adama Michnika.

Cywilizacja słowa, przysięgi i wierności

Jeżeli podstawową nienaruszalną wartością jest subiektywna wolność jednostki, wówczas zdławione zostaje samo pragnienie osiągnięcia Najwyższego Dobra. Kościół to wiedział i zawsze (do Soboru) nauczał w tym duchu. „W średniowieczu metafizyka opierała się na pojęciu bytu, a etyka – na pojęciu Najwyższego Dobra. Dla człowieka jako bytu stworzonego wolność jest równoznaczna z dążeniem do ostatecznego celu: tym bardziej jesteśmy wolni, im ściślej jesteśmy związani z Najwyższym Dobrem. Oto fundament cywilizacji słowa, przysięgi i wierności”. Dopiero wtedy, gdy uzna się ten fundament można stwierdzić, że krucjaty są dziełami miłości i wyzwolenia. Jeśli jednak ten fundament zastąpi się subiektywną wolnością jednostki „skompromitowana zostaje także misja [tak samo jak krucjata – EPP], a nauczanie zastępuje znany nam >dialog<”.

Żeby tworzyć chrześcijańskie społeczeństwo, które rezygnuje z dialogu ze złem w imię obrony prawdy i życia prawdą, w imię sprawiedliwości i prawa, potrzebna jest odwaga, cierpliwość, honor, także gotowość do poświęceń – wszystkich, ale przede wszystkim jego przywódców. Wszystko wskazuje na to, że takie cnoty posiadają dziś przywódcy polityczni naszego państwa, z panem Prezydentem, rządem i większością sejmową i senacką. Doczekaliśmy się jako naród takich przywódców i to jest wielka łaska.

Mjr. Marian Bernaciak, ps. „Orlik” (1917-1946), Żołnierz Wyklęty

Jaki natomiast stan ducha wyraża postawa tych, którzy próbują z całej siły przeszkodzić naszym przywódcom w realizacji ich misji odbudowy państwa na fundamencie zasad? Potworny strach. „Strach przed opinią publiczną, przed dezaprobatą, przed samotnością”. Widać to w chorobliwym trzymaniu się studia telewizyjnego przez polityków opozycji, jakby tylko tam znajdował się ten właściwy grunt pod nogami. Widać to było też podczas spotkania w siedzibie NOT, gdy prominenci warszawskiego KIK-u, potem Unii Wolności, PO usiłowali wywrzeć na zgromadzonych na sali wrażenie – odgrywając istną komedię – że oto stała im się wielka krzywda. Tak wyglądają ludzie hołubieni przez lata przez organ A. Michnika, którzy wskutek nieustannego wywyższania się nad innymi sadzą, że są kimś w rodzaju nadczłowieka i jeśli wreszcie ktoś nazwie po imieniu ich czyny uznają to – w najlepszym wypadku – za jakieś tragiczne nieporozumienie i nie widząc jak się kompromitują, będą ze wszystkich sił dementować i protestować.

Piotr Woyciechowski, jeden z autorów książki „Konfidenci” nazwał tę sprawę jednoznacznie: „Wy potraficie tylko gardłować na takich spotkaniach, a przez 23 lata nie zrobiliście nic, by się oczyścić z zarzutów, dotrzeć do akt IPN, wyjaśnić w sądzie, kiedy był na to czas”. Przypomniał też prezesowi warszawskiego KIK, że został za swoją jednoznacznie antykomunistyczną postawę – wraz ze swoją matką – zmuszony do odejścia z KIKu, którego był jako młody chłopak aktywnym działaczem, wtedy, gdy brał za rzeczywistość katolickie hasła.

Szczęście posiadania dowódców

„Wymownym jest fakt, że idea Chrześcijaństwa niejako automatycznie kojarzy się z obrazem rycerza w zbroi. Obraz to zarazem szlachetny i niedoskonały, wszelako usprawiedliwiony stanem rzeczy: cała historia Chrześcijaństwa pełna jest najazdów i bitew, maszerujących wojsk, oblężeń, wypraw krzyżowych. (…) Dawny kronikarz: >Powiadam wam, że rynsztunek jest rzeczą tak szlachetną, że kiedy tylko rycerz założy szyszak, sam staje się tak szlachetny, iż jest godzien porównania go z królem< (Jean de Bueil)”.

„Bez Joanny d`Arc Francja stałaby się, jak Indie, angielską kolonią”. Bez Józefa Piłsudskiego bylibyśmy częścią obcego terytorium. Kim są ci ludzie, którzy dziś prowadzą Polaków? Z kim mamy do czynienia? Niewątpliwie są to ludzie, którzy nie są w stanie iść na kompromis ze złem. Nie robią tego nie tylko dlatego, że są dobrymi politykami, mądrymi graczami, którzy wiedzą, że nie każdy kompromis się „opłaca”, albo dlatego, że walka jest ich namiętnością, męską pasją, ale dlatego, że rozumieją, jaki jest sens i cel ich życia. Cel, który nie znajduje się na ziemi, ale w wieczności. I wzięli na siebie odpowiedzialność za państwo, za społeczeństwo. Walczą za nas, w naszym imieniu. Minister Antoni Macierewicz podczas spotkania z autorami książki „Konfidenci. Archiwa ujawniają prawdę”, do której napisał wstęp, przypomniał, że dziś próbują się gwałtownie usprawiedliwiać i wybielać ludzie, którzy zasiadając po 10 kwietnia 2010 roku w ławach poselskich, wybrani z listy PO, nie zrobili dosłownie nic, by wyjaśnić śmierć Prezydenta kraju i szefa Sztabu Generalnego i wielu innych osób, piastujących kluczowe dla państwa urzędy. Nie tylko nic nie zrobili, ale utrudniali usilnie, z całą swoją partią, prace prowadzące do wyjaśnienia sprawy smoleńskiej.

Walka, jaką nasi politycy prowadzą to nie jest zwykła gra polityczna z przebiegłym i silnym wrogiem, ciężka, niebezpieczna, wymagająca męstwa, zwykłego w takich warunkach. „Ze względu na nieustanne zagrożenie, cywilizacja Chrystusa jest łączona z ideą walki, ale nie tylko z tego powodu. Cywilizacja chrześcijańska widzi w zawodzie żołnierza wielkość i potęgę …” To się właśnie tak nie podoba. Ta gotowość do walki o zasady chrześcijańskie. Utożsamia się ją – jak najbardziej słusznie – z zagrożeniem ostatecznym. Zło wcielone w instytucje polityczne jest istotnie zagrożone. Broni się zaciekle.

Adolphe – Alexander Dillens – Pojmanie Joanny d`Arc

Czego się boją przeciwnicy?

Oto stało się coś dla nich nie do wyobrażenia, grom z jasnego nieba. Nagle „Komorowski nie wygrał”. A przecież paraliżowanie zmian w Polsce byłoby dziecinnie proste, gdyby nadal był prezydentem. Głównym elementem ich credo było bowiem: PiS nigdy już nie będzie rządziło samodzielnie. Mamy instrumenty, nie pozwolimy. W odwodzie mamy Trybunał Konstytucyjny i interwencję z zagranicy. A teraz okazuje się, że ludzie PiS potrafią uporać się nawet z tą twierdzą Platformy, jaką stał się Trybunał Konstytucyjny. „Zrobimy wszystko, by nie oddać władzy!”, słyszeliśmy niejednokrotnie, choć zawsze słowa te były maskowane nadętymi sloganami o „obronie demokracji”, „praworządności” („Demokracja to my!”, „Praworządność to my!”), i „wolności”. Jakikolwiek związek logiczny tych słów z pojęciami został zerwany. Najlepszym przykładem są dukania osób, które przyszły wieczorem tego dnia pod dom Jarosława Kaczyńskiego ze zniczami i nie były w stanie wyjaśnić ani kogo chcą upamiętnić, ani przeciwko jakim zagrożeniom zamanifestować.

„Wy nie wiecie, do czego oni są zdolni”, miał jednak powiedzieć kiedyś prezydent Lech Kaczyński. To prawda, oczy Polaków otwierają się coraz szerzej ze zdumienia, patrzymy jakby w głąb czeluści.

Dziś najważniejsze jest, by z tymi Polakami, którzy jeszcze nie rozumieją, o co walczy PiS, co się w Polsce dzieje nawiązać kontakt, znaleźć wspólny język. Okazać cierpliwość. To nie oni są przeciwnikami tego ładu, o który walczą dziś rządzący.

Służba, czyli spokój osiągany przez uporządkowanie

Tajemnica służby żołnierskiej – i płynącego z niej szczęścia – została dotknięta przez francuskiego pisarza Ernesta Psichari (o którym wspomina dom Calvet). Po tym jak w 1905 roku, ten syn zamożnej burżuazyjnej rodziny stracił wiarę i nie wystarczały już mu „śmiertelne igraszki intelektu”, po paru próbach samobójczych, zaciągnął się do francuskiej armii kolonialnej i poszedł służyć do Czadu. „W służbie podoficer kawalerii Psichari odkrył pewien porządek, poczuł więź z odwiecznym ładem, który go przekraczał, a zarazem otwierał przed nim nowe horyzonty”.

Bohater jego książki „Podróż centuriona” odkrywa wagę i urok wierności, która przynosi mu spokój i ukojenie, łagodzi gorycz samotności. Jest wolny od pokus buntu,  lubi  nawet „codzienny kierat”. Dlaczego? Oto „znajduje się w sferze oddziaływania systemu moralnego i poddaje się jego prawom z tą samą swobodą, z jaką ciała niebieskie krążą po wyznaczonej orbicie”. Stopniowo zaczyna rozumieć, jaką sprzecznością, a wręcz kłamstwem jest być dobrym żołnierzem, lojalnym wobec dowódcy, skwapliwym w wypełnianiu rozkazów i zarazem – człowiekiem niewierzącym, który „odrzuca Rzym, ostoję wszelkiej wierności” Brzydzi się tym swoim rozdwojeniem, odrzuca je widząc jaskrawo swoje tchórzostwo i podwójną grę. I w końcu jest w stanie wyartykułować to, co boli go najmocniej: „Ach! Moje tchórzostwo pozwala mi zrozumieć, jak bardzo – wbrew mojej woli i bez mojej wiedzy – Jezus przyciąga mnie do Siebie!”

Statua Ludwika IX – Bazylika Sacre Coeur w Paryżu

Szczęście posiadania dowódców w tej walce, jaką prowadzą dziś Polacy jest może tą największą nagrodą za wyrzeczenia, trudy i zwykłą niepewność ostatnich lat. Za upokorzenia i pogardę, którą Polakom okazywano – we własnym kraju i poza nim. Skoro mamy przywódców, zwycięstwo też będzie darem. Jest jednak potrzebna determinacja w walce. „Nie trzeba się tylko śmiać, trzeba zwyciężać”, zakończył Jarosław Kaczyński swoje przemówienie 13 grudnia pod Trybunałem Konstytucyjnym w Alei Szucha, po celnym dowcipie pod adresem PO. „I możecie na nas liczyć, zwyciężymy!”. Tak wypowiada się człowiek, który zna swoich ludzi. I oni też go znają, są go pewni. „Połączył ich wspólny los”, pisze Psichari. „On jest ich dowódcą, oni są jego podwładnymi. A wszyscy razem tworzą mały, zamknięty system, system oddziaływania moralnego, poruszający się w bezkresnej przestrzeni, wśród burz piaskowych (…)”.

Jest tak, bo łączy ich nie tylko ludzkie działanie, ludzie ci mają wiarę. Są wojownikami Chrystusa. W takich chwilach jak ta, gdy szli ramię w ramię, w Marszu Wolności, łączył ich ten wspólny duch szlachetnej walki.

„Jest niczym pokorny dowódca rzymskiej kohorty, jeden z tych, którzy od czasu do czasu pojawiają się w Ewangelii, wybrani przez Boga” – pisze o takich wojownikach Dom Calvet – „To właśnie jednego z nich podziwiał Jezus w Kafarnaum, gdyż nie znalazł równej wiary w Izraelu… Św. Paweł namawia swego ucznia, Tymoteusza, by ten walczył jako dobry żołnierz Chrystusa i wylicza części uzbrojenia rekruta: hełm, tarczę, pancerz i miecz, stanowiące typowe uzbrojenie centuriona w czasach rzymskich. Św. Pawłowi z pewnością chodziło o walkę, wszelako jest rzeczą zadziwiającą, że ów wielki apostoł, sam przepełniony wewnętrznym pokojem, >który przewyższa wszelkie uczucie< (pax Dei quae exsuperat omnem sensum), tak często przywoływał obraz wojny i cnót wojskowych, sięgał po słownictwo żołnierzy i zapaśników”.

Francuski benedyktyn przypomina, że chrześcijanie stale kroczą ścieżką wojenną, a ich asceza też uważana jest za formę walki. „A to, co jest prawdą dla istoty i natury powołania chrześcijańskiego, jest oczywiście prawdą również dla społeczeństw chrześcijańskich”.

Wojciech Kossak – Orlęta lwowskie

„Stajemy z otwartą przyłbicą – mówi dom Calvet – wspólne dobro jest przedmiotem i celem polityki”. Przywódcy PiS-u nie są w stanie układać się z siłami wroga, nie zawierają kompromisu hańby, nie dialogują, by zatrzeć w umysłach tych, którzy im wierzą, kategorie dobra i zła. Nie mają złamanych dusz przez oddanie się na służbę systemowi pogardy wobec Boga. Dlatego zwyciężają.

„Wszystko, co cenne i wyjątkowe, narażone jest na zagładę i nieuchronnie zginie, jeśli wojownik, którego obowiązkiem jest chronić i bronić, stanie się pacyfistą” – i zacznie, dodajmy, dbać o swój wizerunek oraz finansować instytuty robiące odpowiednie sondaże.

Nieżyczliwi Prawu i Sprawiedliwości ludzie z „prawej strony”, nieżyczliwi z powodu manipulacji, podejrzeń i insynuacji rzucanych w mediach „konserwatywnych”, zorientują się w pewnej chwili – o ile są uczciwi –  że ta walka jest także walką w obronie wiary, podobną do tej, jaką prowadzili krzyżowcy, bowiem przywraca wagę zapomnianym pojęciom, przywraca kryteria prawdy, nadaje na powrót rangę prawu, porządkuje fundamenty myślenia o naszej cywilizacji i czynnie jej broni. Broni też wolności obywatelskich, ale nie tych, które stawiają na równi prawdę i błąd, wiarę i herezję. Z tego powodu ta misja ma znaczenie i rangę nie tylko krajową, także międzynarodową. „Oddziaływanie na świat w celu utrzymania Bożego porządku jest bowiem prawem i zadaniem, które stanowi część odpowiedzialności chrześcijanina”.

To zaczęło się od obrony krzyża na Krakowskim Przedmieściu. A „krucjata bez krzyżą, przedsięwzięcie pozbawione ducha misyjnego, to krucjata zniekształcona, kaleka”. Śmierć Prezydenta RP pozwoliła zrozumieć wielu Polakom, którzy dziś wychodzą na ulicę, by okazać solidarność i poparcie dla obecnej władzy, z kim i o co toczy się walka. „Według św. Tomasza z Akwinu śmierć żołnierza chrześcijańskiego może być porównywana z męczeństwem, >jeśli broni on ojczyzny przeciw wrogim atakom, które usiłują zniszczyć wiarę Chrystusa<”.

U progu obchodów Świąt Bożego Narodzenia – tych najbardziej polskich świąt – u progu roku Jubileuszu Chrztu Polski warto rozpatrzyć tę prawdę.

---

Wszystkie cytaty za: Dom Gérard Calvet, Jutro Chrześcijaństwa, Poznań 2001

 

 

W ostatnich miesiącach u naszych zachodnich sąsiadów najwięcej pisze się – co zrozumiałe – o masowej, w znacznym stopniu niekontrolowanej, imigracji z Afryki i Azji do Niemiec i całej Europy, a w tym kontekście analizuje się rolę mediów.

18.11.2015 13:01

Zachowanie niemieckich mediów w czasie „letniej kampanii” opisał Heribert Seifert z „Neue Zürcher Zeitung”. Jego zdaniem, straciły one krytyczny dystans do przedstawianych wydarzeń,  relacjonowanie przekształciło się w kampanię propagandową – monotematyczną, obezwładniającą, zajmującą jedynie słuszną postawę wobec masowej imigracji. Niemieckie media rywalizowały ze sobą, które z nich przeżyje większą moralną i emocjonalną ekstazę. Prześcigały się w okazywaniu empatii i demonstrowaniu euforii gościnności, nie myśląc o przesycie, jaki mogą wywołać u odbiorcy. Triumfowała jednostronność, branie w ramiona przybyszy z odległych krajów szło w parze z bezwzględnym zerwaniem komunikacji z bliskim niemieckim sąsiadem, który jakoś nie chciał się cieszyć z nadchodzących zmian społecznych.

Media rodem z NRD

W mediach nie było miejsca na dokładne zbadanie sprawy, na wstrzemięźliwość w ocenie faktycznej, niejasnej sytuacji, gruntowne prześwietlenie kulisów, bezstronność przy prezentacji zróżnicowanych poglądów, analityczne podejście skierowane – ponad tym, co aktualne – ku skutkom i przyszłym problemem – to wszystko stało się niestosowne.  Przebił wszystkich dziennikarz „Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung” swoimi kiczowatymi wtrętami o tym, z jak ogromną empatią i czułością odnosi się pani kanclerz do dzieciWezwanie stałego komentatora z tygodnika „Der Spiegel” do uprawiania „nowego dziennikarstwa”, bardziej aktywistycznego i zaangażowanego, zostało spełnione z nawiązką. Relacje, komentarze, artykuły stawały się coraz większe objętościowo, a jednocześnie coraz bardziej powierzchowne, coraz mniej różnorodne. Relacjonowanie było maksymalnie emocjonalne, naruszano profesjonalne standardy. Doszło do tego, że komentator z programu „Heute Journal” (ZDF) Claus Kleber tak się wzruszył gościnnością wobec uchodźców, że uronił na wizji autentyczną łzę.

Fotografia martwego chłopca na plaży w Bodrum przyczyniła się do zmobilizowania polityków oraz, jak napisał tygodnik „Die Zeit”, do „zsynchronizowania uczuć całego kraju” [właściwie powinno być „całego narodu”, ale „Die Zeit” stara się unikać słowa „Volk” (naród), żeby nie zostać posądzonym o myślenie „volkistowskie” – TG] . Dziennikarze byli  całkowicie bezkrytyczni wobec jednych polityków, natomiast wobec innych np. węgierskich, przybierali wyłącznie pozę prokuratorów. Nigdy wcześniej Angela Merkel nie była tak jednomyślnie i bez zastrzeżeń wychwalana pod niebiosa jak podczas letniej kampanii. Przebił wszystkich dziennikarz „Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung” swoimi kiczowatymi wtrętami o tym, z jak ogromną empatią i czułością odnosi się pani kanclerz do dzieci. Problemy były w ten sposób prywatyzowane i depolityzowane, krytycznych pytań nie stawiano.

Pisarz Michael Klonovsky zauważył, że nie można było otworzyć gazety, włączyć stacji telewizyjnej, a nawet kliknąć na mailowego usługodawcę, żeby nie chlusnęła człowiekowi w twarz radosna proimigracyjna propaganda, naszpikowana statystycznymi bajeczkami, zuniformizowana jak za czasów realnego socjalizmu. Niejednokrotnie wskazywałem – przypomina Klonovsky – na podobieństwa pomiędzy metodami działania naszych socjalistycznych mediów i mediów enerdowskich. To się sprawdziło obecnie.Problemy były w ten sposób prywatyzowane i depolityzowane, krytycznych pytań nie stawiano

Klonowski wyśmiewa niesłychane wręcz nonsensy, jakimi posługują się dziennikarze (a także politycy), aby przekonać czytelników czy widzów, do zaakceptowania masowej imigracji. Nagle ludzie imigrujący do europejskich systemów socjalnych stają się podobni do Europejczyków osiedlających się w XIX w. w USA. Dziennikarze przekonują z pełną powagą, że podobnie jak kiedyś Niemcy z zachodnich prowincji przyjęli i zintegrowali miliony rodaków wysiedlonych przymusowo z prowincji wschodnich Rzeszy, tak samo dzisiejsi Niemcy powinni przyjąć setki tysięcy lub miliony imigrantów z Afryki i Bliskiego Wschodu, ponieważ są to zjawiska analogiczne! Takie drobiazgi jak to, że należeli oni do jednego narodu, mieli tę samą historię i podobną mentalność, mówili tym samym językiem, przynależeli do tej samej chrześcijańskiej kultury itd. , nie ma żadnego znaczenia!

Konserwatywny publicysta Thorsten Hinz z kręgu tygodnika „Junge Freiheit” (podobnie jak Klonovsky dorastający w NRD), dostrzega w tym, co objawiło się latem w mediach, „powrót dziennikarzy jako przekaźników”. Podejście mediów do masowej imigracji można komentować tylko z sarkazmem: oto przybywają do nas kardiochirurdzy, informatycy, rzemieślnicy o złotych rękach, opiekuńczy pielęgniarze, wszyscy gorączkowo czekający na okazję, aby móc zwiększyć nasz produkt krajowy brutto, uzdrowić i wzbogacić nasz system opieki socjalnej a wyludnione okolice na wschodzie przekształcić w kwitnące krajobrazy. W całym kraju tworzą się spontanicznie komitety powitalne i wszystko byłoby super, gdyby nie „ciemne, rasistowskie, prawicowe” siły, szczujące przeciwko uchodźcom, organizujące demonstracje przeciwko imigrantom itd. Hinz pisze, że coraz trudniej zaprzeczyć, iż ta medialna praktyka podobna jest do tej z NRD. Tak jak latem 1989 r., kiedy NRD wchodziła w stan zapaści, dziennikarze pisali o pełnych inicjatywy pracownikach, którzy przekraczali normy planu, o zbiorowej radości z powodu zbliżającego się kolejnego zjazdu partii; niestety, wróg klasowy ze wszystkich sił starał się sabotować szczęście panujące w niemieckim państwie socjalistycznym.

Były to wówczas i są dzisiaj, hermetycznie zamknięte na rzeczywistość medialne światy. Jednak nie docieramy do istoty rzeczy, kiedy diagnozujemy oderwanie od realnego życia, internalizację szaleństwa, mentalność oblężonej twierdzy. Jak bowiem pokazują badania nad samoświadomością i funkcją dziennikarzy w NRD, dla dziennikarskiego cechu typowa była mieszanka złożona z braku złudzeń i konformizmu. Jedno łączyło dobrze zarabiającego cynika, zakutego dogmatyka czy zwykłego durnia – wszyscy oni pełnili funkcję „przekaźników”. Do nich przepływały informacje z partii, które przekazywali dalej. Ponadto sami mieli instruować masy, byli wszak partyjnymi funkcjonariuszami. Obecnie nie istnieje w Niemczech jedna partia państwowa posiadająca monopol władzy i informacji, ale korytarz opinii zawęża się w miarę jak partie stają się coraz bardziej nieodróżnialne od siebie. Funkcja większości dzisiejszych niemieckich dziennikarzy zbliża się do tej z NRD: zamiast relacjonować i analizować rzeczywistość sugerują opinie i propagują światopoglądy, grożą i instruują jak należy się zachowywać. Stałe powtarzanie absurdalnych opinii i argumentów ma przekonać odbiorcę, że absurdalne sytuacje są nieuniknione i normalne.

Podobieństwo pomiędzy konformizmem dzisiejszych mediów a tym rodem z NRD jest uderzające. Co ciekawe, nawet kryzys mediów (spadek nakładów czy oglądalności) nie wywołuje wśród nich rywalizacji o większe zbliżenie do życia, o większą różnorodność opinii i otwartość na różne poglądy, choć skądinąd wiadomo, że tego właśnie publiczność sobie życzy. Instytucjonalne ograniczenia kompleksu polityczno-medialnego, który swoim szeregowym członkom nie pozostawia żadnej alternatywy, są tak silne, że dopuszczenie większego pluralizmu i wykorzystanie zasady podaży i popytu jest niemożliwe. Dziennikarze wolą oportunistycznie wyczekiwać na rozwój wypadków niż podjąć ryzyko wyłamania się z jednolitego frontu. W sytuacji spadających nakładów i spadku oglądalności, nikt nie wie, czy stacja telewizyjna lub gazeta nie zbankrutuje, nie zacznie zwalniać, albo czy nie dokona fuzji z konkurencją. Aby być przygotowanym na któryś z tych przypadków i zachować możliwość znalezienia sobie przytuliska gdzie indziej, dziennikarze orientują się na przeciętność nie niosącą ze sobą żadnego ryzyka. To z kolei potęguje jeszcze procesy upodobnienia. Gazety i czasopisma wydają się widzieć wyjście w systemie podobnym do finansowanego z podatków, abonamentu radiowo-telewizyjnego; w tym upatrują szansy na finansową asekurację. Dlatego podkreślają swoją niezbędność z punktu widzenia polityki państwa, a żeby o tym przekonać polityków, podbudowują argumenty konformizmem wobec władzy. Kiedy taka kalkulacja staje się dominująca, oddalenie od czytelników i widzów jest traktowane jako mniejsze zło. Aby jednak zachować poczucie własnej godności i niezależności, przymusy, jakim się podlega, przedstawia się jako wolny wybór. Sprawia to, że pod względem ideologicznym wypowiedzi usztywniają się jeszcze bardziej, co nie oznacza, że są w pełni zgodne z wewnętrznymi przekonaniami tych, którzy je wygłaszają.Podobieństwo pomiędzy konformizmem dzisiejszych mediów a tym rodem z NRD jest uderzające

 

Nieprzezwyciężone dziedzictwo nazizmu

Niektórzy prasoznawcy wywodzą pewne cechy enerdowskich dziennikarzy z nie do końca przezwyciężonego dziedzictwa narodowego socjalizmu, które w RFN zostało „przepracowane” i „powoli zanikło”. Być może, ale – zauważa Hinz – totalitarne wzorce zachowań już dawno się zregenerowały w zjednoczonych Niemczech, gdzie obecnie dominuje typ dziennikarskiego przekaźnika, który kroczy zdecydowanie po drodze ideologicznego, zawodowego i moralnego bankructwa, tłumiąc przy tym wszelkie wątpliwości. O jego przyszłych zadaniach w obliczu masowej imigracji można było przeczytać w berlińskim „Tagesspiegel”. Według gazety, projekt „Oświecenie”, który dotknąłby najgłębiej zakorzenionych socjokulturowych nastawień i postaw Niemców oraz innych Europejczyków, byłby jako zadanie polityczno-edukacyjne porównywalny do „reedukacji” prowadzonej przez Amerykanów i Brytyjczyków po 1945 r. w Niemczech Zachodnich. Dziennikarz jako inżynier ludzkich dusz i narzędzie w rękach nad-władzy! NRD 2.0 jest czymś więcej niż tylko urojeniem – konkluduje Hinz.

Mieszkający w Wiedniu publicysta Martin Lichtmesz, związany z czasopismem „Sezession”, autor książki  Kann nur ein Gott uns retten? (Czy tylko Bóg może nas uratować?), ponownie przetłumaczył znaną książkę Jeana Raspaila Obóz świętych i przygotował dla wydawnictwa Antaios jej nową edycję. (…)

Lichtmesz z uwagą śledził i komentował kampanię medialną wokół masowego napływu imigrantów do Austrii i Niemiec. Zgadzając się z tymi, którzy twierdzą, że dystopia Raspaila staje się na naszych oczach rzeczywistością, a każdy dzień przynosi nowe, niesamowite wręcz, przykłady pokrywania się życia z fikcją literacką, Lichtmesz wskazuje na pewne różnice. Na gazetowej fotografii sprzed ośrodka dla uchodźców w Berlinie widać młodych mężczyzn, pochodzenia arabskiego, w większości, na oko, poniżej trzydziestu lat, należących do „youth bulge”, których Gunnar Heinsohn uważa za siłę napędową wojen i rewolucji. Nie są podobni do wynędzniałych, wychudłych postaci z powieści Raspaila, przeciwnie, są niecierpliwi i naładowani energią, niektórzy śmieją się wesoło do kamery, pokazują znak zwycięstwa, zachowują się więc raczej jak zwycięzcy i zdobywcy, do których należy świat (Europa).

Media – pisze Lichtmesz – prowadziły regularny dywanowy nalot psychologiczny, mentalne „moral bombing”, wszędzie te same nagłówki, te same opowieści, bez końca powtarzano tę samą śpiewkę. To unisono mogło wywołać dreszcz przerażenia. Obserwować było można totalne „zglajchszaltowanie”; niemiecki rynek prasowy, kiedyś na poły pluralistyczny, przekształcił się w jedną olbrzymią „Prawdę” z tysiącem łbów hydry, które raz syczą, raz seplenią, a znowu innym razem schlebiają, w sumie nie mają nic wspólnego z poszukującym, informującym, analizującym dziennikarstwem.

To co przeżywali Niemcy w te letnie dni to nic innego jak pranie mózgów, wojna psychologiczna w wielkim stylu, czysta, naga propaganda i masowa manipulacja, wywoływanie i podtrzymywanie masowej psychozy. Najwyżsi kapłani od sterowania „opinią publiczną” zachowywali się w stosunku do publiczności jak psychopaci, którzy mózgi swoich ofiar na zmianę karmili pochlebstwami, moralnym szantażem i groźbami, i kłamstwami, aby utraciły twardy grunt pod nogami. Demonstrowali obywatelom ich bezsilność, aby wpędzić ich w depresję i zapewnić sobie ich uległość. Posuwali się nawet do apelowania do poczucia narodowego, do idealizmu, poświęcenia, poczucia wspólnoty – nawet ci, którzy jeszcze niedawno takich słów do ust nie brali z obrzydzenia – byleby tylko Niemców zwabić i zinstrumentalizować dla swoich celów. Mówili o „historycznych zadaniach stojących przed narodem”, w prasie można było przeczytać, w całości złożone z sloganów, teksty typu: „Największe zadanie Niemiec. Napływ uchodźców da naszemu społeczeństwu nowe oblicze. Kraj czeka historyczne zadanie. Nigdy przedtem tak wielu ludzi nie szukało u nas azylu. Oni zmienią kraj – to jak razem żyjemy, pracujemy, mieszkamy, myślimy. Uchodźcy tworzą nowe Niemcy”. Wszyscy mówią o „Nowych Niemczech”, jakie powstaną dzięki masowemu napływowi imigrantów, niepomni (?), że tytuł „Neues Deutschland” nosił centralny organ SED. Przyjęcie mas imigrantów i ich ugoszczenie nagle stało się „czynem patriotycznym”. Niemcy zjednoczeni jak jeden mąż mają zrealizować wielką historyczną misję, a każdy, kto ma wobec niej krytyczne nastawienie, ten jest wrogiem przepełnionym nienawiścią.

(…)

Podprogowo, a niekiedy wprost, trafiano w niemiecką neurozę: trzeba ratować prześladowanych uchodźców („Żydów”) uciekających przed Assadem, Państwem Islamskim („nazistami”) i w ten sposób dostąpić moralnego oczyszczenia. „Czerwony dywan dla imigrantów! Niemcy powinny powitać imigrantów z otwartymi ramionami. To nie jest tylko nakaz moralny, to będzie z korzyścią dla nas wszystkich” – raz odwołuje się do bezwarunkowych nakazów moralności współczucia i miłosierdzia, do bezinteresownej gościnności, a zaraz obok obiecuje się materialne korzyści i zagwarantowane, dzięki harującym imigrantom, emerytury. Propaganda grała na wszystkich możliwych fortepianach. Apelowano do klasy średniej i odwoływano się do jej wartości, akcentując społeczne dystynkcje: ten kto „działa na rzecz uchodźców” stoi wyżej nie tylko moralnie, ale i społecznie: tu mieszczaństwo, tam proleci i „hołota” (socjaldemokrata Sigmar Gabriel o przedstawicielach ludu). Podprogowo, a niekiedy wprost, trafiano w niemiecką neurozę: trzeba ratować prześladowanych uchodźców („Żydów”) uciekających przed Assadem, Państwem Islamskim („nazistami”) i w ten sposób dostąpić moralnego oczyszczenia

(…)

Odgrzewano podział na oświeconych „zachodniaków” i zacofanych, nieoświeconych na „zachodnią” modłę „wschodniaków”. „Wschodniacy” okazują się bowiem bardziej odporni na „nazistowską maczugę” i nie dają się tak łatwo manipulować jak „zachodniacy”, którym przez lata udało się wpoić odpowiednie odruchy (zauważmy, że tym samym w propagandzie polityczno-medialnej dawną NRD dołączono do pozostałych „ksenofobicznych” krajów – Polski, Słowacji, Czech i Węgier).

Z jednej strony sugeruje się, że przybywający masowo imigranci to ludzie „tacy sami jak my”, a z drugiej zapowiada, że Niemcy czeka gruntowana transformacja, że uzyskają „nowe oblicze”, co zakłada, że przybysze są od nas odmienni. Wszystko to opakowane w sugestię, że całe Niemcy zobowiązane są, aby z całych sił brać udział w tej transformacji, która jest nie do uniknięcia, nie do zatrzymania i nie ma dla niej alternatywy. Masowa imigracja jest niczym zjawisko naturalne, przeciwko któremu nie ma sensu protestować. Niemcy są krajem imigracyjnym, z tym nieodwracalnym faktem można się jedynie pogodzić. Jako oczywistość przedstawia się to, że uchodźcy starający się o azyl, pozostaną tu na zawsze, przejmą kraj i go zmienią. Zapewne – zgadza się z tym Lichtmesz – zmienią: będą wypychać Niemców z ich przestrzeni, robić z nich mniejszość we własnym kraju, narzucać im swoje obyczaje, rozbudowywać społeczności równoległe, gwałtownie przyspieszać islamizację, a także – o czym mówią doświadczenia z przeszłości – znacząco podniosą wskaźniki przestępczości, gwałtów, molestowania, jak i antyniemieckiego rasizmu.

 

(…)

 

Tolerancyjni mogą nienawidzieć

Baranem-przewodnikiem stada dla całej „niemieckiej prasy” był tygodnik „Der Spiegel” publikujący w stylu północnokoreańskim, np. na okładce bije w oczy nagłówek „helles Deutschland” (niemiecki Jasnogród). Do tego obraz radosnych, niemieckich dzieci, puszczających kolorowe balony w kształcie serca w jasnoniebieskie letnie niebo. Kiedy przewrócimy stronę, objawia się diametralnie odmienny widok: zły, mroczny, wywołujący nienawiść napis „dunkles Deutschland” (niemiecki Ciemnogród), oczywiście we frakturze, a do tego fotografia płonącego domu na tle brudnego, brunatno-czarnego, nocnego nieba. Oto alternatywa, którą prezentuje „Spiegel”: albo zdecydujemy się na wesoły, jasny kraj, gdzie radosne dzieci puszczają kolorowe balony, albo na czarny, śmierdzący, zły, brutalny, pogromowy, „nazistowski” koszmar. Ci co zawsze byli pierwsi, aby innych oskarżać o stosowanie manichejskich podziałów i czarno-białych schematów, przebili wszystkich w  „manichejskim” prymitywizmie przekazu; założonym adresatem tego typu demagogicznej propagandy mogą być wyłącznie zinfantylizowani i umysłowo niedorozwinięci dorośli (już przed wielu laty jeden z konserwatywnych publicystów niemieckich nazwał „Spiegla” „organem prasowym niemieckiej ćwierćinteligencji”).

W tekście „Empatia i patologiczny altruizm” Lichtmesz pisze, że lewicowe media, jakimi w trakcie letniej kampanii stały się wszystkie media w Niemczech, zarzucały krytykom masowej imigracji brak „współczucia” i brak „empatii”; jest to częsty, stary jak świat, zarzut lewicowców wobec „prawicowych” oponentów, których przedstawia się jako „bezlitosnych faszystowskich Terminatorów”. Oni sami natomiast to ludzie współczujący, empatyczni, ba, wprost napęczniali od tego współczucia i empatii niczym kleszcze opite krwią, omal nie pękną z nadmiaru współczucia i empatii, ich wypięta pierś jest upstrzona błyszczącymi medalami przyznanymi za empatię i współczucie, które z dumą demonstrują. Empatia i współczucie kapią z ich ust niczym stróżki miodu, podczas gdy z  języków spływają mało empatyczne i współczujące słowa o pół-ludzkich istotach, które wypełzły z ciemnych nor na światło dzienne i ośmielają się protestować przeciwko masowemu zajmowaniu ich świata przez Obcych. Jako „ludzie najbardziej ludzcy z ludzi” mogą bez żadnych hamulców nienawidzić podludzi i autorytarnie zamykać im usta. Jako „ludzie najbardziej ludzcy z ludzi” mogą bez żadnych hamulców nienawidzić podludzi i autorytarnie zamykać im ustaOto mistrzowie świata w empatii – krzyżówka Matki Teresy i Józefa Stalina.

Medialna kampania związana z „kryzysem imigracyjnym” stanowi – według Lichtmesza – element strategii na wyczerpanie, której celem jest zduszenie w ludziach zachodniej cywilizacji elementarnych odruchów asertywności, samoafirmacji, akceptacji i obrony własnej tożsamości, godnej zachowania i obrony z tej prostej przyczyny, że jest „nasza” i „własna”. Rezultatem jest zbiorowa forma „patologicznego altruizmu” definiowanego przez naukowców jako „niezdrowe obsesyjne koncentrowanie się na dobru innych przy zaniedbywaniu potrzeb własnych i potrzeb bliskich”. Patologiczni altruiści sami robią sobie krzywdę, działają na własną szkodę, błędnie wierząc, że to oni spowodowali cierpienia innych albo że mają środki, aby kogoś wybawić od jego cierpienia. Towarzyszy temu często bezkrytyczny stosunek do siebie i poczucie moralnej wyższości.

Niektórzy badacze patologicznego altruizmu jego genezę lokują już na poziomie biologicznym. Kobiety częściej niż mężczyźni pragną się dobrze czuć wśród innych ludzi i podobać się im;  w większym stopniu nastawione są na współpracę, są bardziej uczynne , potrafią też lepiej odgadywać potrzeby innych ludzi, politycznie są w naturalny sposób „lewicowo-liberalne” i uważają, że rząd powinien troszczyć się o ludzi. To niższy poziom testosteronu powoduje wyższy poziom empatii, stąd kobietom grozi, że ich naturalny altruizm przekształci się w altruizm patologiczny, którego odpowiednikiem, na przeciwnym biegunie, jest autyzm, zwłaszcza w formie zespołu Aspergera, dotykający przede wszystkim chłopców, i charakteryzujący się niezdolnością do wczucia się w emocje i uczucia innych ludzi. Prawdopodobnie istnieje tyle samo kobiecych patologicznych altruistów co patologicznych męskich autystów. Badacze patologicznego altruizmu nie zajmowali się dotąd współczesnym „człowiekiem Zachodu”, a przecież członkowie tych „podżeganych do gościnności i empatii” grup z entuzjazmem witający na dworcach przybyszy z Azji i Afryki, którzy zajmą ich miejsce, stanowiliby wdzięczny obiekt badań.

Już po przetoczeniu się fali imigrantów Lichtmesz pojechał na wiedeński dworzec, gdzie zastał empatyczne osoby w typie „Social Justice Warriors”, kobiety, dziewczęta, mężczyzn o łagodnych, ufnych, lekko kobiecych twarzach. Odnosiło się wrażenie, że „barbarzyńcy”, o których pisał Kawafis, stanowią dla nich rozwiązanie ich własnych problemów. Na peronie piętrzyły się stosy zabawek, przygotowane zapewne dla dzieci imigrantów, ale widocznie dzieci było za mało. Miałem ochotę, wyznaje Lichtmesz, podejść do jednej z pań i powiedzieć: „Mam radę: ci chłopcy, którzy tu przybywają, chętniej pobawiliby się innymi rzeczami” [w oryginale gra słów: „Ding” – rzecz, „Ding” – młoda dziewczyna – TG]. Ci ludzie z ich łagodną naiwnością, przypominali Lichtmeszowi dziecięcych elojów z Wehikułu czasu Herberta George’a Wellsa, te przerasowione, niewinne istoty schyłkowej cywilizacji, które barbarzyńskim morlokom służyły jako kanibalistyczne źródło pożywienia. Dostrzegł w nich dzieci o wypranych mózgach, zaślepione, podburzone, które najeźdźcom otwierają bramy, wierząc, że zostaną oszczędzone i party będzie trwało wiecznie, nieświadome, że bardzo szybko mogą stać się seksualnym łupem zwycięskich wojowników.

Opisy działania niemieckich mediów w czasie „kampanii proimigracyjnej”, jakie przedstawili Klonovsky, Lichtmesz i Hinz, pokazują, niejako w stanie laboratoryjnym, jak będą funkcjonować media w dojrzałym, „realnym społeczeństwie wielokulturowym”. To co obecnie było zmasowaną kampanią, która po pewnym czasie uspokaja się i wygasa, stanie się powszednią normą.

 

Angela Merkel w wiecznej niełasce

„Kryzys imigracyjny” wywołał oczywiście wiele głosów na temat kanclerz Merkel, jej polityki i stylu sprawowania władzy. Lichtmesz twierdzi, że Merkel jako Największa Mamuśka Wszechczasów jest na najlepszej drodze, by zostać Honeckerem RFN. Idzie o coś więcej niż o kanclerstwo Merkel, o chadecję, o kwestię możliwości państwa: idzie ni mniej ni więcej o ostateczne rozmontowanie Niemiec jako państwa i narodu niemieckiego jako etnokulturalnej jedności. Otwarcie przez Merkel śluz dla niekontrolowanej masowej imigracji mogło być pochopne i nieprzemyślane, jednakże nie jest ono niczym innym jak kulminacją polityki, którą ona i jej poprzednicy prowadzili już od dziesięcioleci, najpóźniej od chwili, kiedy „gastarbeiterzy” stali się imigrantami, i od czasu, kiedy „wielokulturowe społeczeństwo”, czyli transformacja Niemiec w „państwo wielonarodowe”, została ogłoszona jajkiem Kolumba „kwestii niemieckiej”. Skupiając się na Merkel, traci się z oczu o wiele głębszy problem wieloletniej błędnej polityki imigracyjnej i polityki tożsamości. Merkel może stać się kozłem ofiarnym, na którego zrzuci się odpowiedzialność za ewentualne fiasko tej polityki

Merkel, ta „kobieta bez właściwości”, zawsze wydawała mi się – pisze Lichtmesz – kroczącą bańką władzy, wewnątrz całkowicie wydrążoną, kierowaną nieomylnym instynktem, skąd wieje wiatr, ale dlatego właśnie bardziej gnana przez okoliczności niż je tworząca. Krągłość, miękkość, niemal milutkość  postaci, jej jakby nieśmiała sylwetka, połączona z lekko protekcjonalnym gestem i spojrzeniem guwernantki lub nauczycielki, która  przemawia do narodu jak do pierwszoklasistów – ten habitus idealnie pasuje do infantylnego stadium końcowego Republiki Federalnej. Za pozą mamuśki i kwoki czai się coś pasywno-agresywnego, przytłaczającego, łagodnie manipulatorskiego. Nie potrafię zgłębić – przyznaje Lichtmesz – czy jest inteligentna czy głupia, cwana czy naiwna, czy sama wierzy w brednie, które wygłasza, czy też nie, czy jest zaślepioną idealistką czy wyrachowaną kłamczuchą, faktem jest tylko to, że zdradza interesy narodu, czego ten – w dużej mierze otępiały – nawet nie zauważa.

Klonovsky jest zdania, że nigdy jeszcze w niemieckiej historii, wyjąwszy owe nieszczęsne 12 lat, nie było w takim stopniu możliwe dyskredytowanie zwykłych obywateli, obrzucanie ich inwektywami, obrażanie i zbiorowe poniżanie jak w późnej erze Merkel, kiedy każdy, kto nie wita z hałaśliwym entuzjazmem niekontrolowanej masowej imigracji, jest wystawiony na odstrzał jako „ciemny Niemiec”; mogą ryczeć na niego „multi-media”, tak jak wcześniej każdego eurosceptyka oskarżały o nienawiść do Europy, a każdego konserwatystę piętnowały jako tępaka. I to wszystko pod egidą kobiety, która sama przeżyła NRD, ale widocznie albo za mało, albo za dużo nauk z tamtego reżimu wyciągnęła.

Gdyby ktoś dyskretnie zapytał panią kanclerz, czy swoją polityką służy interesom narodu niemieckiego, prawdopodobnie uznałaby to pytanie za żart; dokładnie tak samo można by zapytać Merkel, jak dalece czuje się zobowiązana wobec języka niemieckiego. Powoli wielu Niemcom zaczyna świtać w głowach, że zniszczenia, jakie Merkel wyrządza niemieckiej składni, są lilipucie w porównaniu z tymi, które wyrządziła w rzeczywistości. Demolki powiodły się, ale jakim celom służą? Wymieńmy jej wielkie czyny: zniszczyła CDU jako partię konserwatywną i przejęła w całości czerwono-zielony program, łącznie z polityką rodzinną – w „zieloną energię” chyba jako fizyk nie wierzy, ale po osobie, która mówi tak prymitywnym niemieckim, trudno oczekiwać, że przejmie się panelami słonecznymi na dachu katedry w Ulm albo wiatrakami w parku Sanssouci lub na grzbiecie Lasu Turyńskiego; załatwiła niemiecką gospodarkę energetyczną, złamała prawie każdy unijny traktat, wielokrotnie łamała niemiecką konstytucję i niemieckie prawo, znacząco podkopała fundamenty niemieckiej solidności finansowej.

 

(…)

Wszystko to razem sprawi, że wielu zachodnich Europejczyków, zwłaszcza tych inteligentnych, przedsiębiorczych, dynamicznych, kreatywnych uda się na emigrację. Część wyjedzie na dalszy zachód (USA, Kanada), a część na wschód. Coraz więcej ludzi będzie uciekać spod opresywnej władzy multikulturalistów, od panującej ideologii antyrasizmu (będącego zakamuflowanym rasizmem skierowanym przeciwko Białym) do Polski, Czech, na Słowację, na Węgry. Na dworcach będziemy z transparentami „Refugees Welcome!” witać Niemców, Belgów, Szwedów, Francuzów, Holendrów i innych uchodźców z zachodniej Europy, szukających u nas wolności, lepszych warunków życia, możliwości zakupu ziemi i prowadzenia biznesu. Jestem pewien, że Polacy okażą im wiele empatii i  przyjmą z otwartymi ramionami.

 

To tylko skrócona wersja artykułu Tomasza Gabisia. Całość została opublikowana w 125 numerze Arcanów.

Zobacz co jeszcze można przeczytać w najnoszywch ARCANACH – kliknij TUTAJ